Προσαρμοστείτε. Όταν βλέπετε τον έφηβο γιο ή την έφηβη κόρη σας να αποφεύγει την επαφή με σας, ψυχραιμία! Πρέπει να προσαρμοστείτε σε αυτές τις συνθήκες. Μην κινηθείτε με πανικό και το πιέσετε παραπάνω, γιατί τα αποτελέσματα θα είναι εντελώς τα αντίθετα από αυτά που θέλετε: το παιδί θα τρέξει να σας αποφύγει και να μείνει μακριά σας. Αποφύγετε λοιπόν τις 100 ερωτήσεις την ημέρα και μην λέτε όλη την ώρα νουθεσίες ή συμβουλές. Έτσι και αλλιώς το παιδί είναι σε μια ηλικία που προσπαθεί να γίνει πιο ανεξάρτητο και να μάθει στηρίζεται στις δικές του διανοητικές και ψυχολογικές δυνάμεις.
Μη σταματήσετε να προσφέρετε την αγάπη και την τρυφερότητα σας. Μπορεί το παιδί στην εφηβεία να θεωρήσει πως δεν σας χρειάζεται πια, όμως εσείς το ξέρετε πως αυτό δεν ισχύει. Η συμπεριφορά του «εντάξει, αν δεν θες να κάνεις παρέα τους γονείς σου ούτε εκείνοι σε θέλουν» είναι απαράδεκτη και δεν βοηθά πουθενά.
Το παιδί σας χρειάζεται ακόμα την αγάπη σας, αλλά με «σωστή» δόση. Χρειάζεται την αγκαλιά και την τρυφερότητα σας με λιγότερη συχνότητα απ' ότι όταν ήταν παιδί. Μην είστε τόσο διαχυτικοί και το φέρετε σε δύσκολη θέση ακόμα και εάν εσάς σας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό. Μπορείτε να εκφράσετε την αγάπη σας όταν είστε μόνοι με το παιδί. Δείξτε τους καλοσύνη ακόμα και όταν η συμπεριφορά τους χμ... δεν αξίζει κάτι τέτοιο. Να παραμείνετε δίπλα στο παιδί και μην το αποδοκιμάζετε την απομάκρυνσή του.
Δεν είναι πια παιδί άρα μη του φέρεστε σαν να είναι.
Αν κάνει λάθος, να είστε ευγενικοί όταν το διορθώνετε. Αντί να πείτε «δεν σε ξύπνησα γιατί μου είπες πως μπορούσες να ξυπνήσεις μόνος σου για τη προπόνηση. Είδες όμως πως είσαι ανεύθυνος και έχασες μια προπόνηση;» πολύ, πολύ καλύτερα να πείτε: «Κρίμα που έχασες την προπόνησή σου. Τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα;»
Είναι καλό να αναγνωρίζουμε τα λάθη τους όχι όμως να τους τα φορτώνουμε σαν να είναι οι ίδιοι ένα λάθος. Δώστε στα παιδιά να καταλάβουν πως είναι σε μια ηλικία που μαθαίνουν συνέχεια και πως δεν περιμένετε τέλεια συμπεριφορά από εκείνα.
