Το έχουμε δει να συμβαίνει, πιθανότατα έχει ήδη συμβεί και σε εμάς. Η φοβισμένη έκφραση στα πρόσωπα θαμώνων και του μαιτρ σε ένα καλό εστιατόριο κάθε φορά που εμφανίζεται μια οικογένεια με μικρά παιδιά. Τα πρόσωπα τους δείχνουν και τις σκέψη τους: Bλέπουν παιδιά να φωνάζουν και να πετούν φαγητό το ένα στο άλλο, να παίζουν κρυφτό, να πηγαίνουν από τραπέζι σε τραπέζι, να ρίχνουν πιάτα με φαγητό ή να ρίχνουν πάνω τους πιάτα με φαγητό.
Σίγουρα οι γονείς δεν θέλουμε να ζούμε τέτοιες καταστάσεις αλλά ούτε να καταφεύγουμε στο  fast food της γειτονιάς κάθε φορά που θέλουμε οικογενειακώς να φάμε έξω.
Οπλιζόμαστε με υπομονή γιατί το να μάθουμε στα παιδιά μας κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς δεν είναι απλή υπόθεση, δεν είναι παιχνιδάκι. Από την άλλη, δεν χρειάζεται να πιεστούμε υπερβολικά ή να απογοητευτούμε αν το μικρό μας δε λέει να σταματήσει να ρίχνει κέτσαπ στο εσωτερικό της τσάντας μας.

Γι’ αυτό λοιπόν ας φροντίσουμε να ακολουθήσουμε τα παρακάτω 7 βήματα.

Ξεκινούμε από το σπίτι
Τα οικογενειακά τραπέζια είναι σίγουρα ο πιο «ακίνδυνος» τρόπος για να ξεκινήσουμε τα … μαθήματα! Μαζεύουμε όλη την οικογένεια μία τουλάχιστον φορά την εβδομάδα και αρχίζουμε βάζοντας την πετσέτα στα πόδια μας, χρησιμοποιούμε οπωσδήποτε μαχαιροπίρουνα, συνομιλούμε ήσυχα, δεν ρευόμαστε, τρώμε με το στόμα κλειστό, δεν φεύγουμε τρέχοντας μόλις τελειώσουμε το φαγητό μας.

Επιλέγουμε εστιατόριο
Δεν απορρίπτουμε τα kid friendly εστιατόρια: το φαγητό σερβίρεται γρήγορα, υπάρχουν παιδικά μαχαιροπήρουνα και πιάτα, είδη ζωγραφικής σε κάθε τραπέζι, ένας παιδότοπος για να παίξουν με ασφάλεια αν εμείς θέλουμε. Όταν παίρνουν το δικό τους μενού τα παιδιά, αισθάνονται περήφανα, αισθάνονται πως είναι ήδη μεγάλοι ιδίως αν τα αφήσουμε να επιλέξουν και να παραγγείλουν (σε λογικό πλαίσιο) το φαγητό τους.

Αφήνουμε την τεχνολογία στην άκρη
Αν οι γονείς στο τραπέζι είναι κολλημένοι στις οθόνες του κινητού ή το ipad το μόνο σίγουρο είναι πως τα παιδιά τους θα κάνουν ακριβώς το ίδιο. Έτσι καταλήγει η οικογένεια να τρώει ναι μεν μαζί αλλά ο καθένας στον κόσμο του, εμφανής ενδειξη κακών τρόπων.

Ευγένεια
Κρατάμε την ψυχραιμία μας και δεν κάνουμε φασαρία σε περίπτωση που γίνει κάποιο λάθος, αν για παράδειγμα αντί της σαλάτας που ζητήσαμε μαζί με το κρέας μας να μας φέρνουν ρύζι. Η φασαρία και ο καβγάς θα έχουν ως αποτέλεσμα να δώσουμε το παράδειγμα του αλαζόνα και νευρικού πελάτη στα παιδιά μας. Φερόμαστε με ευγένεια, λέμε «παρακαλώ» και «ευχαριστώ», κοιτάζουμε στα μάτια και επαινούμε για κάτι που μας άρεσε. Έτσι μαθαίνουμε τα παιδιά μας τους τρόπους και αξίες και πώς πρέπει να σέβονται τους άλλους.

Κρατάμε τα παιδιά απασχολημένα
Τα παιδιά, ως γνωστόν, δεν μπορούν να κάτσουν για πολύ ώρα σε μια θέση. Θα βαρεθούν και θα αρχίσουν να κάνουν τα δικά τους. Για είμαστε σωστά πρετοιμασμένοι για αυτό το ενδεχόμενο ξεκινούμε κάποιο προφορικό παιχνίδι ή ακόμα καλύτερα φέρνουμε μαζί μας κάποιο παιχνίδι που το εμφανίζουμε μόνο όταν βγαίνουμε έξω για φαγητό.

Δείχνουμε πως έχουμε τρόπους
Κρατάμε κλειστό το στόμα μας όσο τρώμε και δεν απαντάμε ποτέ με γεμάτο στόμα. Δεν ρευόμαστε. Περιμένουμε το φαγητό και δεν πέφτουμε με τα μούτρα αν δεν έχουν πάρει όλοι στο τραπέζι το πιάτο τους.

Η καλή συμπεριφορά χρειάζεται και υγιεινές επιλογές
Μπορούμε ενόσω κοιτάμε το μενού όλοι μαζί να ξεκινήσουμε μια συζήτηση για το καλό φαγητό και τα οφέλη της υγιεινής διατροφής. Προτείνουμε λοιπόν να μοιραστούμε ένα πιάτο λ.χ. με κινόα ή λαχανικά για να το δοκιμάσουμε ή προτείνουμε στο παιδί μας αντί για τηγανητές πατάτες να δοκιμάσει ρύζι.