Ένας καυγάς, μια διαφωνία, ακόμα και μια έντονη αντιπαράθεση δεν σημαίνει ότι ήρθε το τέλος της σχέσης σας κι ότι η οικογένειά σας έχει υποστεί πλήγμα. Αρκεί, να μην γίνεται με τρόπο που πληγώνει το ζευγάρι και, κυρίως, δημιουργεί αναστάτωση και αίσθημα ανασφάλειας στα παιδιά. Από την άλλη, οι διαφωνίες είναι μέρος της ζωής και οι «κανόνες» ενός «σωστού» καυγά είναι ένα ακόμα από τα μαθήματα που θα πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας.

Ας το κάνουμε λοιπόν με προσοχή, φροντίζοντας ώστε:

- Να μην μπαίνουμε στην ουσία του καυγά, τουλάχιστον μέχρι να βρεθούμε σε έναν χώρο όπου δεν μας ακούνε τα παιδιά. Μπορούμε μπροστά τους να δηλώσουμε ότι διαφωνούμε, ότι αυτή τη στιγμή νιώθουμε τόσο εκτός εαυτού που καλό θα ήταν να συνεχίσουμε την κουβέντα μόλις ηρεμήσουμε ή ότι θεωρούμε πως ο άλλος κάνει λάθος (και αργότερα θα έχουμε την ευκαιρία να του αποδείξουμε και γιατί). Μέχρι εκεί, δεν υπάρχει πρόβλημα. Τα παιδιά μαθαίνουν ότι οι μεγάλοι δεν είναι υποχρεωμένοι να έχουν πάντα κοινές απόψεις και πως μερικές φορές οι άνθρωποι βιώνουν συναισθήματα όπως ο θυμός και η αγανάκτηση.

- Να χρησιμοποιούμε τις κατάλληλες λέξεις και εκφράσεις. Ποιες είναι αυτές; Εκείνες που διευκολύνουν την πορεία της συζήτησης προς τη λύση του προβλήματος –αντί για όσες απλά επισημαίνουν την ύπαρξη του προβλήματος ξανά και ξανά. Εάν μπορούμε πολιτισμένα και (όσο το δυνατόν) ήρεμα να ολοκληρώσουμε μια διαφωνία μας μπροστά στα παιδιά, και να τους δείξουμε πώς από δύο διαφορετικές απόψεις μπορεί να προκύψει μια λύση στην οποία συμφωνούμε και οι δύο, είναι καλό να το κάνουμε. Αρκεί να έχουμε τον έλεγχο ώστε να καταλήξουμε αγαπημένοι και χαρούμενοι που βρήκαμε τι πρέπει να γίνει και στην πορεία προς τα εκεί να μην πετάμε κακίες ο ένας στον άλλο.

- Να προσέχουμε τον τόνο και την ένταση της φωνής μας, Ειδικά εάν τα παιδιά είναι ακόμα μικρά, μπορεί και να μην καταλαβαίνουν το νόημα των λέξεων που χρησιμοποιούμε, σίγουρα όμως μπορούν να πιάσουν στον αέρα την ένταση και την τεταμένη ατμόσφαιρα εάν μας ακούσουν να φωνάξουμε και να τσιρίζουμε. Οι φωνές –είτε απευθύνονται προς το ίδιο είτε σε κάποιον άλλον- είναι πάντα κάτι που τρομοκρατεί τα παιδιά. Εάν το πράγμα ξεφύγει από τον έλεγχό σας –επιστρέψτε στη συμβουλή Νο1 και συνεχίστε αλλού την κουβέντα σας.

- Να αποφεύγουμε πάση θυσία τους χαρακτηρισμούς και τα «κοσμητικά» επίθετα. Εάν δεν είστε διατεθειμένοι να ακούσετε μια μέρα αργά ή γρήγορα το πιτσιρίκι σας να στολίζει με τα επίθετα που χρησιμοποιήσατε εσείς στον τελευταίο καυγά με το σύντροφό σας το συμμαθητή του ή κάποιο άλλο παιδάκι στην παιδική χαρά, προσέξτε τι λέτε. Η άνευ όρων αποδοχή των ανθρώπων που αποτελούν την οικογένεια είναι σημαντική για τα παιδιά (και για όλους) και όταν απευθυνόμαστε  ο ένας στον άλλον με προσβλητικά λόγια είναι σαν να τον ακυρώνουμε στα μάτια των παιδιών (και τα δικά μας).

- Να προσέχουμε τα σημάδια που αποδεικνύουν ότι ο καυγάς συνεχίζεται. Ακόμα κι αν κάνατε μια ψυχρή αγκαλιά μπροστά στο παιδί για να μην φοβηθεί ότι κάτι συμβαίνει μεταξύ σας, εάν αρχίσετε να μιλάτε απότομα ο ένας στον άλλον, να μη χαμογελάτε ή και να αποφεύγετε να μιλάτε και να συναντιέστε γενικά, το παιδί θα αντιληφθεί ότι το πρόβλημα παραμένει και θα γεμίσει με άγχος. Έρευνες έχουν δείξει ότι η ένταση ανάμεσα στο ζευγάρι, σπάνια παραμένει εκεί και επεκτείνεται και στις σχέσεις των γονιών με τα παιδιά. Αναρωτηθείτε: μήπως τα μαλώνετε περισσότερο και παίζετε λιγότερο μαζί τους επειδή νιώθετε θυμωμένοι για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά; Σταματήστε να το κάνετε.