Πολλοί από εμάς γνωρίζουμε πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η ώρα του φαγητού όταν στην οικογένεια υπάρχει ένα παιδί που αρνείται πεισματικά να βάλει στο στόμα του οτιδήποτε είναι πράσινο/καινούριο/έχει ασυνήθιστη γεύση ή "φαίνεται μπλιαξ". Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα παιδιά χρειάζεται να πάνε στον παιδικό σταθμό ή σε ένα σχολείο όπου θα πρέπει α τρώνε συγεκριμένα γεύματα που δεν επηρεάζονται από τις γευστικές προτιμήσεις τους ή από το πόσο υποχωρητική νιώθει τη συγκεκριμένη μέρα  η μαμά;

Η Lisa Webb είχε μια ανάλογη εμπειρία όταν έφυγε από τον Καναδά για να μείνει με την οικογένειά της στη Γαλλία -μια χώρα που είναι φημισμένη για τις σωστές διαρεοφικές συνήθειες που ακολουθούν μικροί και μεγάλοι. Η Webb εργάστηκε εκεί ως δασκάλα κι έτσι είχε την ευκαιρία να δει από κοντά ότι τα παιδιά έτρωγαν όλα το ίδιο φαγητό και μάλιστα, όπως δήλωσε σε συνέντευξή της ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που δεν είδε κανένα να διαμαρτύρεται. Όπως έγραψε στο blog της "την ημέρα που με έβαλαν να κάνω επιτήρηση στην τραπεζαρία και διαπίστωσα ότι το μενού είχε ψάρι, τρομοκρατήθηκα. Σε άλλα σχολείο όπου είχα δουλέψει είχα συνηθίσει να βλέπω πιτσιρίκια να κλείνουν με τα δαχτυλάκια τη μύτη τους και να γκρινιάζουν ότι το ψάρι βρωμάει". Όμως τίποτα τέτοιο δεν συνέβη στο γαλλικό σχολείο! Αυτό όμως όχι μόνο την εντυπωσίασε αλλά και την προβλημάτισε, δεδομένου ότι σε ένα τέτοιο σχολείο θα έπρεπε σύντομα να ενταχθεί η κόρη της που είχε ένα μικρό... θέμα με  το φαγητό και δεν έτρωγε καθόλου λαχανικά. Έτσι, όταν η μικρή πήγε στο σχολείο, το πρώτο πράγμα που ρώτησε όταν πήγε να την πάρει ήταν έκανε φασαρία την ώρα του φαγητού. Οι υπεύθυνοι της απάντησαν "όχι" κι όταν ζήτησε να μάθει πώς καταφέρνουν να φέρνουν βόλτα τόσα παιδιά, της είπαν ότι μπορούσε να πάει μια μέρα να παρακολουθήσει τι γίνεται.

Αυτό που είδε η Webb δεν ήταν τίποτα σπάνιο ή δύσκολο να φανταστεί κανείς, κι όμως είναι πολύ αποτελεσματικό όταν πρόκειται για παιδιά που δυσκολεύονται να δοκιμάσουν ή να δεχτούν καινούριες γεύσεις. Ποιο είναι, λοιπόν, το μυστικό των σχολείων -αλλά και των οικογενειών στη Γαλλία; "Κάθε μέρα τα τραπέζια στρώνονται σαν να περιμένουν καλεσμένους", γράφει στο blog της η Webb. "Δεν υπάρχουν πλαστικά πιάτα ή πιρούνια. Επιπλέον, δεν υπάρχει η δυνατότητα επιλογής ούτε η δυνατότητα να φέρει κάποιο παιδάκι φαγητό από το σπίτι. Τα παιδιά κάθονται στα τραπέζια όπου όλα σερβίρονται το ίδιο φαγητό. Όταν πουν ότι τελείωσαν με το πρώτο πιάτο τους - κι αν δεν το έχουν αγγίξει καθόλου- σερβίρονται το δεύτερο, χωρίς κανείς να τα πιέζει ή να τα μαλώνει -το μόνο που κάνουν είναι να τα ενθαρρύνουν να δοκιμάσουν". Υπάρχουν πολλές φορές που κάποιο παιδί δηλώνει ότι δεν του αρέσει το φαγητό, λέει. Ωστόσο, ακόμα και σ' αυτές τις περιπτώσεις, κανείς δεν το κάνει "θέμα". Απλά απομακρύνουν το πιάτο και σερβίρουν το επόμενο. όπως παραδέχεται η ίδια, το σύστημα αυτό είχε εξαιρετικά αποτελέσματα για την κόρη της που σιγά σιγά άρχισε πρώτα να δοκιμάζει και μετά από λίγες μέρες να αδειάζει το πιάτο της (και τα λαχανικά). Ίσως έχει και στο δικό σας παιδί!

Διαβάστε και εδώ ποια είναι τα πιο συχνά λάθη που κάνουμε με το φαγητό των παιδιών!