Το θέαμα ενός μικρού παιδιού να κλαίει είναι εξαιρετικά δυσάρεστο για κάθε γονιό. Πολλές φορές όμως είναι και κάτι που εμείς οι «μεγάλοι» δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε, καθώς τα παιδιά ξεσπούν σε κλάματα για λίγους που σε εμάς φαίνεται να μην έχουν και τόση σημασία.  Γιατί το κάνουν αυτό;

 Όλα τα θηλαστικά παράγουν δάκρυα τακτικά κατά τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου προκειμένου να μην «στεγνώνουν» τα μάτια τους ή ως απάντηση σε κάποιο ερεθισμό. Όμως τα δάκρυα που προέρχονται από μια συγκεκριμένη ψυχική κατάσταση και παράγονται ως μέρος μιας συναισθηματικής απόκρισης που οδηγεί στο κλάμα είναι αποκλειστικό προνόμιο του ανθρώπινου είδους. Πιθανότατα, σχετίζονται με τη φυσική εξέλιξη του είδους, αφού το κλάμα κινητοποιεί όσους είναι κοντά ότι ένα παιδί χρειάζεται κάτι.

Τα δάκρυα παράγονται από τους δακρυϊκούς αδένες, που βρίσκονται δίπλα σε κάθε μάτι και είναι υπεύθυνοι τόσο για την έκκριση των δακρύων όσο και για την απέκκρισή τους (τη διοχέτευση δηλαδή προς τα έξω). Οι αδένες αυτοί κάνουν συνεχώς αυτή τη δουλειά. Όταν όμως «βάζουμε τα κλάματα», τότε δυσκολεύονται να διοχετεύσουν τα δάκρυα ένα ένα κι έτσι πολλά από αυτά καταλήγουν στη ρινική κοιλότητα όπου αναμιγνύονται με βλέννα και προκαλούν ρινική καταρροή. 

Το κλάμα ξεκινά από εκείνο το μέρος του εγκεφάλου που διαχειρίζεται τα συναισθήματα μέσω του αυτόνομου νευρικού συστήματος και ελέγχει τις ακούσιες αποκρίσεις. Το αυτόνομο νευρικό σύστημα χωρίζεται σε δύο μέρη: συμπαθητικό, το οποίο παράγει επιθετικές αντιδράσεις και το παρασυμπαθητικό, το οποίο μας βοηθά να επεξεργαστούμε τα συναισθήματά μας και να αποφορτιστούμε όταν το έχουμε ανάγκη. «Το κλάμα συχνά ξεκινά ως μέρος μιας απόκρισης του συμπαθητικού συστήματος (π.χ. «δεν μου δίνουν το μπισκότο που θέλω» ή «θέλω να παίξω κι άλλο με το tablet αλλά μου το πήρανε») αλλά για να ξεκινήσουν τα ποτάμια από δάκρυα να κυλούν πρέπει να κινητοποιηθεί το παρασυμπαθητικό μέρος. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως όταν ένα παιδί στενοχωριέται, ο εγκέφαλός του έχει ήδη επεξεργαστεί τη ματαιότητα του αποτελέσματος που περίμενε. Και στη συνέχεια, κινείται προς την αποδοχή και την προσαρμογή. 

Έτσι, τα καλά νέα για τους γονείς που λυπούνται περισσότερο από εκείνα όταν βλέπουν τα παιδιά τους να κλαίνε είναι ότι τα δάκρυα είναι ένα σήμα ότι η διαδικασία θεραπείας βρίσκεται σε εξέλιξη. Στην πραγματικότητα, είναι μια απάντηση στο θυμό και την απογοήτευση, τα οποία το παιδί έχει ήδη αποδεχτεί.