Είναι το πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου! Το πιο ήσυχο και γελαστό παιδάκι. Η πιο τρυφερή ψυχούλα. Είναι λογικό να ξαφνιάζεστε που διαπιστώνετε ότι μπορεί να κάνει πράγματα που δεν φανταζόσασταν, όπως να χτυπάει, να τραβάει μαλλιά, να γρατζουνάει για να περάσει το δικό του!

Τα καλά νέα είναι ότι η επιθετικότητα είναι ένα φυσιολογικό στάδιο της ανάπτυξης ενός νηπίου. Εκδηλώνεται συνήθως κατά την προσχολική ηλικία, ως μια προσπάθεια του παιδιού να τραβήξει την προσοχή ή να εκφράσει συναισθήματα όπως ο εκνευρισμός, το άγχος ή η δυσκολία προσαρμογής σε ένα καινούριο περιβάλλον (όπως ο παιδικός σταθμός).

Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δεχόμαστε την επιθετική συμπεριφορά του παιδιού είτε εκδηλώνεται εις βάρος άλλων παιδιών είτε ενηλίκων. Πρέπει να του δώσουμε να καταλάβει ότι η βία είναι κάτι ανεπίτρεπτο και χρειάζεται να βρει τρόπους να αποκτήσει αυτοέλεγχο. Να μερικοί τρόποι για να το καταφέρουμε:

Αντιδράστε άμεσα

Μόλις αντιληφθείτε την επιθετική συμπεριφορά, κάντε κάτι αμέσως! Απομακρύνετε το παιδί σε ένα ήσυχο μέρος και εξηγήστε του ότι δεν είστε διατεθειμένοι να δεχτείτε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Δεν χρειάζεται να είστε πολύ αναλυτικοί. Σ' αυτή την ηλικία, αρκούν λίγες κουβέντες για να εξηγήσετε τη στάση σας.

Δείξτε συνέπεια

Αντιδράστε κάθε φορά που το παιδί επαναλαμβάνει μια τέτοια συμπεριφορά, όπου κι αν βρίσκεται, είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι. Όταν ο γονιός κάνει μερικές φορές τα στραβά μάτια, στέλνει στο παιδί το μήνυμα ότι δεν είναι και τόσο σοβαρό να χτυπάμε τους άλλους.

Μην απαντήσετε στη βία με βία

Τα παιδιά αντιγράφουν κατεξοχήν τη συμπεριφορά των γονιών. Εάν εσείς χτυπήσετε το παιδί σας επειδή εκείνο χτύπησε ένα άλλο, το μόνο που καταφέρνετε είναι να διαιωνίζετε τον κύκλο της βίας. Γιατί έτσι δείχνετε στο παιδί ότι το να χτυπάμε τον άλλον είναι μια αποδεκτή συμπεριφορά όταν εκτιμάμε ότι έχει κάποιο λάθος. Αντίθετα, αυτό που έχει ανάγκη να δει το παιδί από εσάς είναι ότι, παρά το θυμό ή τον εκνευρισμό σας, μπορείτε να φέρεστε χωρίς εντάσεις.

Μιλήστε για τα συναισθήματά του

Προσπαθήστε να βρείτε την πηγή του προβλήματα και να ανακαλύψετε το λόγο για τον οποίο το παιδί έχασε την αυτοκυριαρχία του. Στη συνέχεια, εξηγήστε και στο ίδιο πώς η οργή, ο θυμός, η αδικία ή όποιο άλλο δυνατό συναίσθημα το οδήγησε στη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Μετά, συζητήστε μαζί του τι θα μπορούσε να έχει κάνει -αντί να χτυπήσει- ώστε να έχει μια εικόνα του ποια είναι η αποδεκτή στάση και να την προτιμήσει την επόμενη φορά.