Επειδή όμως είναι η πρώτη φορά που θα αποχωρισθεί την σπιτική θαλπωρή και θα προσπαθήσει να ενταχθεί σε ένα νέο περιβάλλον, η μανούλα έχει σταματήσει να κοιμάται τις νύχτες γιατί σκέφτεται αν τελικά είναι σωστό να πάει σχολείο σε αυτή την τρυφερή ηλικία ή αν πρέπει να περιμένει ένα χρόνο ακόμη.
Πολλές μανούλες έχετε ήδη περάσει αυτό το στάδιο κι άλλες το περνάτε τώρα, οπότε ας δούμε μαζί τις λίστες με τα συν και πλην, που ετοιμάζω τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Γιατί ξενυχτάω που ξενυχτάω, λόγω υπερβολικής ανησυχίας, τουλάχιστον το εκμεταλλεύομαι και φτιάχνω λίστες.
Στα συν λοιπόν:
- Το παιδί κοινωνικοποιείται. Βρίσκεται σε χώρο με συνομήλικους του και μαθαίνει να συνυπάρχει, να αναπτύσσει σχέσεις και να κάνει δεσμούς.
- Μαθαίνει την έννοια της μονάδας και της ομάδας. Και πως παίζουμε ομαδικά και με κανόνες. Με άλλο λόγια μαθαίνει επιτέλους πως δεν γίνεται πάντα το δικό μας.
- Γίνεται πιο ανεξάρτητο, καθώς στο σχολείο καλείται να πάρει μόνο του αποφάσεις: με ποια παιδιά θα καθίσω, τι παιχνίδι θα παίξω, ποιο βιβλίο θα επιλέξω, κτλ.
- Πέρα από παιχνίδι και χαρά στον παιδικό μαθαίνει πολύ χρήσιμα πράγματα, όπως: γράμματα και αριθμούς, την ώρα, τις εποχές και γενικά ξεκινά να γεμίζει το μικρό του μυαλουδάκι με δομημένες πληροφορίες και βασικές γνώσεις.
- Αρχίζει να εμπιστεύεται τις δυνάμεις του και κατ’ επέκταση τον εαυτό του. Καλείται να φάει μόνο του, να πάει τουαλέτα, να βάλει και να βγάλει το μπουφάν του. Να είναι υπεύθυνο για τα δικά του πράγματα που φέρνει στην τσαντούλα του από το σπίτι.
- Καλλιεργεί τα καλλιτεχνικά του ταλέντα αφού σχεδόν καθημερινά ζωγραφίζουν, δημιουργούν κατασκευές και χειροτεχνίες.
Στα πλην:
- Η περίοδος προσαρμογής, όπως λέγεται το διάστημα του πρώτου μήνα που πάνε τα παιδάκια σχολείο, τις περισσότερες φορές είναι ιδιαίτερα δύσκολη και στρεσογόνος. Το παιδί καλείται να αποχωριστεί το οικείο περιβάλλον του σπιτιού και τη ζεστή αγκαλιά της μαμάς και να περάσει αρκετό χρόνο σε ένα «ξένο» χώρο. ‘Ολο αυτό εκφράζεται με κλάματα, γκρίνιες και φωνές, αλλά μπορεί να δημιουργήσει και ψυχοσωματικές αντιδράσεις όπως εφιάλτες στον ύπνο, να βρέχουν το κρεβάτι τους το βράδυ, να αρνούνται να φάνε το γεύμα τους ή να παραπονιούνται για κάποια αδιαθεσία, κοιλόπονος κτλ.
- Είναι σίγουρο πως θα κολλήσει πολλές ιώσεις και θα αρρωστήσει αρκετές φορές μέσα στο χρόνο, γιατί η καθημερινή επαφή με τόσα παιδάκια και σε κλειστό χώρο κρύβει τέτοιου είδους κινδύνους.
- Ενδέχεται να βιώσει έντονες καταστάσεις και να αισθανθεί ψυχολογική πίεση και άγχος. Βρίσκεται μόνο του σε ένα «ξένο» περιβάλλον με πολλούς συνομήλικους και ενήλικες, χωρίς τη μαμά και το μπαμπά. Τουτέστιν θα πρέπει μόνο του να αντιμετωπίσει δυσάρεστες καταστάσεις (μου πήραν το παιχνίδι μου), στενάχωρα συμβάντα (δεν με παίζουν) αλλά και πιο σοβαρά (χτύπησα καθώς έπαιζα στον κήπο, δεν μου αρέσει το φαγητό) κ.α.
Τελική απόφαση ακόμη δεν έχουμε πάρει για το αν θα στείλουμε το γιο μας στο σχολείο από Σεπτέμβρη. Εκεί που έχω καταλήξει όμως είναι πως, όποια απόφαση κι αν παρθεί, θα τη στηρίξουμε μέχρι τέλους, χωρίς πισωγυρίσματα κι ένα μήνα σχολείο, τρεις μήνες σπίτι. Άλλωστε κάθε κουκουβαγιάκι θα πρέπει να αφήσει κάποια στιγμή τη φωλίτσα του και να μάθει να πετάει. Έτσι δεν είναι αγαπημένη μου κουκουβαγιομανούλα;
Δήμητρα Μπελόκα
