Όλα τα ζευγάρια καυγαδίζουν. Κάποιες φορές ο εκνευρισμός είναι τέτοιος που δεν μπορούν να περιμένουν να βρεθεί μια καλύτερη στιγμή για να μιλήσουν και καταλήγουν να τσακώνονται μπροστά στα μάτια των παιδιών τους. Ακόμα όμως κι αν πρόκειται για μια διαφωνία που σύντομα θα ξεπεραστεί, οι δυνατές φωνές και ενδεχομένως η ανταλλαγή κατηγοριών ή/και ύβρεων μπορεί να επηρεάσει σημαντικά το παιδί. Γιατί την ώρα που οι γονείς του είναι χαμένοι στο δικό τους κόσμου προσπαθώντας ο καθένας να επιβάλλει την άποψή του ή να βρει το δίκιο του, εκείνο σκέφτεται:

“Θα διαλυθεί η οικογένειά μου;”

Τα παιδιά κάνουν από πολύ μικρή ηλικία τη σκέψη ότι οι γονείς μπορεί να χωρίσουν εάν τσακώνονται -κυρίως εάν υπάρχουν παραδείγματα διαλυμένων γάμων στο περιβάλλον τους. Ακόμα κι αν στα μάτια των γονιών μια έντονη διαφωνία δεν αποτελεί απειλή για τη σχέση τους, το παιδί που ακούει τις φωνές περιμένει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να σημάνει το τέλος της οικογένειας όπως τη γνώριζε.

“Πρέπει να εξαφανιστώ”

Όποιο κι αν είναι το αντικείμενο του τσακωμού, είναι λογικό το παιδί να ανησυχεί πως η οργή της μαμάς ή του μπαμπά είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει και επάνω του. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλά παιδιά προσπαθούν να κρυφτούν όταν προκύπτουν καυγάδες στο σπίτι.

“Δεν ξέρω για ποιο λόγο τσακώνονται αλλά φοβάμαι”

Δεν έχει σημασία εάν το παιδί μπορεί να ακούσει ή να καταλάβει το περιεχόμενο της κουβέντας των γονιών. Το να μεταφέρετε τον καυγά σε άλλο δωμάτιο ώστε να μην ακούει δεν αρκεί να το κάνει να φοβάται λιγότερο. Αρκεί ο τόνος της φωνής, η ένταση και ο οργή που διακρίνει ότι υπάρχουν για να νιώσει ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι καλό.

“Πρέπει να τους βοηθήσω να τα βρουν”

Προφανώς και είναι μάλλον αδύνατο για ένα παιδί να βρει τη χρυσή τομή, τη σωστή λύση σε μια διαφωνία που αφορά ενήλικες -και που συνήθως έχει πού βαθύτερες ρίζες από αυτές που εκείνο είναι σε θέση να αντιληφθεί. Όμως το παιδί συχνά νιώθει την υποχρέωση να πάρει θέση για να δώσει τέλος στον καυγά των γονιών του, κάτι που το γεμίζει άγχος.

“Θα το συζητήσουν και θα τελειώσει σύντομα”

Σε έναν γάμο όπου υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση, τα παιδιά μπορεί να γίνουν θεατές μιας διαφωνίας χωρίς αυτό να τα κάνει να χάσουν την πίστη τους στη σχέση των γονιών. Οι καυγάδες που γίνονται χωρίς να χάνεται το μέτρο, χωρίς φωνές και ένταση, μπορεί και να δράσουν θετικά, δείχνοντας στο παιδί ότι οι ενήλικες κάποιες φορές εκνευρίζονται ή διαφωνούν, αλλά μπορούν να συζητούν τα προβλήματά τους και να βρίσκουν λύσεις. Έτσι, δεν νιώθουν φόβο ή ανασφάλεια, απλά περιμένουν μέχρι να τελειώσει.

Διαβάστε κι εδώ πώς να τσακωνόμαστε "σωστά" μπροστά στα παιδιά.