Όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν ευτυχισμένα και να πετύχουν τους στόχους τους, σωστά; Τότε, γιατί τόσο συχνά υπονομεύουμε μ ε τη συμπεριφορά μας το δικαίωμά τους στη μελλοντική επιτυχία; Όλα τα παιδιά έχουν το δυναμικό που απαιτείται για να γίνουν κάτι πολύ σημαντικό αργότερα στη ζωή τους. Το αν θα το καταφέρουν ή όχι όμως εξαρτάται σε ένα βαθμό και από τον τρόπο με τον οποίο θα τα μεγαλώσουμε. Γι’ αυτό, είναι σημαντικό να σταματήσουμε άμεσα να κάνουμε αυτά τα πολύ συνηθισμένα λάθη:
Δεν αφήνουμε τα παιδιά να κάνουν επιλογές
Η ανάληψη πρωτοβουλίας και ευθύνης είναι απαραίτητο στοιχείο ενός ηγέτη και χτίζεται από πολύ μικρή ηλικία. Όταν δεν δίνουμε στα παιδία τη δυνατότητα να κάνουν τις δικές τους επιλογές, τους στερούμε και τη δυνατότητα να αναπτύξουν την ανεξαρτησία και να μάθουν να παίρνουν ρίσκα. Έτσι, μεγαλώνουμε παιδιά που φοβούνται μήπως κάνουν λανθασμένες επιλογές και δεν ξέρουν πως ακόμα και οι αποτυχίες είναι χρήσιμες γιατί από αυτές μαθαίνουν το σωστό τρόπο να κάνουν κάτι. Δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο να βλέπουμε το παιδί μας να παίρνει λανθασμένες αποφάσεις. Γι’ αυτό συχνά η…φυσική μας τάση είναι να επέμβουμε για να του υποδείξουμε τι είναι σωστό. Όμως τα παιδιά έχουν ανάγκη να αποτύχουν αρκετές φορές ώστε μέχρι να μεγαλώσουν να έχουν κατανοήσει ότι και η αποτυχία είναι κάτι φυσιολογικό που δεν πρέπει να τα κάνει να απογοητεύονται ή να χάνουν το βλέμμα από τον απώτερο στόχο τους.
Είμαστε πάντα διατεθειμένοι να τα «σώσουμε» και να λύσουμε τα προβλήματά τους
Σκεφτείτε για παράδειγμα ότι παρακολουθείτε το παιδί σας να παίζει στο πάρκο όταν ένα άλλο παιδάκι ορμάει και αρπάζει το παιχνίδι που κρατάει στα χέρια του. Τι κάνετε; Σπεύδετε να αποδώσετε δικαιοσύνη και να εξηγήσετε στο άλλο παιδάκι ότι το παιχνίδι δεν είναι δικό του; Αυτό θα έδειχνε στο παιδί σας ότι μπορεί να στηρίζεται επάνω σας κι ότι είστε εκεί για να δώσετε μάχες για λογαριασμό του, σωστά; Ναι, αλλά αν το σκεφτείτε λίγο παραπάνω, εάν πράξετε με αυτόν τον τρόπο, δεν θα δώσετε στο παιδί σας τη δυνατότητα να σκεφτεί πώς πρέπει να αντιδράσει, να προσπαθήσει με διάφορους τρόπους να πάρει πίσω το παιχνίδι του και να δώσει λύση σε ένα πρόβλημα που στην πραγματικότητα είναι μόνο δικό του. Το θέμα είναι ότι όσο πιο συχνά «αναγκάζεται» να λύσει ένα πρόβλημα τόσο πιο πολύ εκπαιδεύεται στο να δίνει λύσεις –μια δεξιότητα που θα του φανεί άκρως χρήσιμη στην ενήλικη ζωή του. Ακόμα κι αν στην αρχή χάσει κάποιες «μάχες», όταν τελικά βρει τον τρόπο να τις κερδίζει θα αποκτήσει μεγάλη αυτοπεποίθηση –κι εσείς θα είστε διπλά περήφανοι για το παιδί σας.
Δεν προσφέρουμε στο παιδί πολλές δυνατότητες να κοινωνικοποιηθεί
Πράγματι, δεν είναι πάντα εύκολο να εξασφαλίζουμε παρέα για το παιδί μας –κι εξάλλου το σπίτι είναι πολύ πιο ήσυχο όταν παίζει μόνο του ή μαζί σας από το να μαζεύονται ένα σωρό συνομήλικα μαζί! Όμως τα παιδία έχουν ανάγκη να περνάνε χρόνο με συνομηλίκους τους. Είναι ο μόνος τρόπος να αναπτύξουν τις κοινωνικές δεξιότητές τους. Να μάθουν να αξιολογούν τους ανθρώπους, να εκπαιδευτούν στο να συμπεριφέρονται διαφορετικά ανάλογα με την προσωπικότητα καθενός και να ακούσουν διαφορετικές πλευρές μιας ιστορίας προκειμένου να μάθουν να βγάζουν συμπεράσματα. Επίσης, μέσα από το ομαδικό παιχνίδι, μαθαίνουν να ακούν και να σέβονται τη γνώμη των άλλων, να δείχνουν και να απαιτούν σεβασμό και να παίρνουν αποφάσεις από κοινού με άλλους.
Διαβάστε κι εδώ 7 «άχρηστα» άγχη που έχουν οι γονείς...
Δυσκολευόμαστε να πούμε «όχι» και να χαλάσουμε χατίρι
Ένας άνθρωπος προορισμένος να πετύχει στη ζωή του θα πρέπει να ξέρει πώς να αντιμετωπίσει την απογοήτευση, ακόμα και την απόρριψη. Πρέπει να ξέρει πότε έχει νόημα να επιμείνει σε κάτι και πότε να αλλάξει στρατηγική. Και τα παιδιά που συνήθως παίρνουν εύκολα ό,τι επιθυμούν συχνά μεγαλώνοντας δεν ξέρουν τον τρόπο να διεκδικήσουν αυτά που θέλουν κι αυτά που τους αξίζουν, με αποτέλεσμα να τα παρατάνε εύκολα. Τα παιδιά ξεπερνάνε πολύ γρήγορα την απογοήτευση που νιώθουν όταν δεν τους κάνουμε ένα χατίρι –δεν θα ξεπεράσουν ποτέ όμως τη δυσλειτουργία του να είναι «κακομαθημένα», εάν τους τα παρέχουμε όλα. Είναι σημαντικό, λοιπόν, για έναν γονιό να λέει περισσότερα «όχι» ή «όχι τώρα» παρά «ναι». Έτσι το παιδί θα μάθει είτε να περιμένει είτε να διεκδικεί αυτό θέλει –ή διαφορετικά να το πετυχαίνει με τις δικές του δυνάμεις, χωρίς να το απαιτεί από τους άλλους.
Επεμβαίνουμε πολύ στη ζωή του παιδιού
Μέχρι μια ηλικία, οι γονείς είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για το τι θα κάνει το παιδί. Ακόμα και οι βασικές λειτουργίες του (τι θα φάει ή πότε θα κοιμηθεί) εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από αυτούς. Καθώς μεγαλώνει όμως, αρχίζει να αναπτύσσει τη δική του αυτόνομη προσωπικότητα. Η οποία μπορεί να περιέχει και κάποια στοιχεία που δεν μας ταιριάζουν. Είναι όμως η ώρα να του επιτρέψουμε να έχει τα δικά του ενδιαφέρονται και τα δικά του όνειρα. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν εμείς λατρεύουμε το χορό, θα πρέπει να σεβαστούμε ότι η κόρη μας προτιμάει να παίζει ποδόσφαιρο από το να μαθαίνει μπαλέτο. Δικός μας ρόλος είναι να στηρίζουμε τις επιλογές και να τους δίνουμε την ευκαιρία να δοκιμαστούν σε ό,τι βρίσκουν ενδιαφέρον κι όχι να τα χειραγωγούμε προσπαθώντας να ζήσουμε τα δικά μας «χαμένα» όνειρα μέσα από τη ζωή των παιδιών μας.
Διαβάστε κι εδώ πώς να μεγαλώσουμε παιδιά που μπορούν να σταθούν στα πόδια τους....
