Θα έχετε ακούσει την έκφραση «γονείς-ελικόπτερο». Περιγράφει τη συμπεριφορά των γονιών που φροντίζουν να βρίσκονται πάντα σε απόσταση αναπνοής -μεταφορικά ή κυριολεκτικά- από τα παιδιά τους προκειμένου να παρέμβουν εάν κάτι χρειαστούν. Σαν να πετούν με ένα ελικόπτερο πάνω από το κεφάλι του παιδιού! Οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν έτσι τους γονείς που χρησιμοποιούν αναποτελεσματικές τεχνικές για να καλύψουν ανάγκες των παιδιών, παρόλο που εκείνα είναι σε τέτοιο αναπτυξιακό στάδιο ώστε να μπορούν να τις καλύψουν μόνα τους.

Οι έρευνες δείχνουν ότι ένας γονιός σήμερα περνάει πολύ μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του ασχολούμενος με τα παιδιά του, από ό,τι στη δεκαετία του 1980. Αυτό δεν είναι κακό -όπως δεν είναι κακό να θέλει ένας πατέρας ή μία μητέρα το καλύτερο για το παιδί. Εξάλλου, έχει αποδειχτεί ερευνητικά ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς οι οποίοι τα αγαπούν και τα φροντίζουν γίνονται πιο ισχυρά σε συναισθηματικό επίπεδο και έχουν λιγότερο στρες. Εκτός, εάν το παρακάνουν.

Μερικά τέτοια παραδείγματα είναι τα εξής:

- Να κόβεις σε μπουκιές το φαγητό ενός παιδιού 10 ετών ή να φτιάχνεις άλλο φαγητό για ένα έφηβο παιδί επειδή δεν του αρέσει αυτό που τρώει η υπόλοιπη οικογένεια.

- Να επιμένεις να πας με το αυτοκίνητο ένα 17χρονο στο φροντιστήριο, ενώ μπορεί να πάρει το λεωφορείο.

- Να τηλεφωνείς στο διευθυντή του σχολείου για να εξασφαλίσεις ότι το παιδί θα είναι την επόμενη χρονιά στο ίδιο τμήμα με κάποιο φίλο του.

- Να πηγαίνεις στο διάλειμμα στο σχολείο για να πας στο παιδί το κολοατσιό ή το βιβλίο που ξέχασε στο σπίτι.

- Να πιστεύεις ότι το παιδί πρέπει να επιβραβεύεται για ό,τι κάτι -ανεξάρτητα από την προσπάθεια που έχει καταβάλει.

Το αποτέλεσμα μιας τέτοιου είδους συμπεριφοράς είναι ξεκάθαρα αρνητικά. Εκτός από το ότι προκαλεί έξτρα στρες στους ίδιους τους γονείς (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), προκαλεί στα παιδιά αισθήματα ανεπάρκειας, μειωμένη αυτοπεποίθηση και χαμηλή ικανότητα να αναλάβουν ηγετικούς ρόλους.