Όταν μια φίλη μου που είχε μεγαλύτερο παιδί μου έδωσε τα πρώτα ρουχαλάκια για το μωρό μου -από αυτά που δεν έκαναν πια στο δικό της- δεν είχα καν γίνει ακόμα μητέρα. Το συναίσθημα ήταν πολύ ιδιαίτερο. Στεκόμουν μπροστά σε μια μεγάλη σακούλα γεμάτη με ζιπουνάκια, σελτεδάκια και ρουχαλάκια κι αυτό που ένιωθα ήταν ότι ξαφνικά είχα γίνει κι εγώ μέρος μιας αλυσίδας από φίλες που αφήνουν η μία στην άλλη σαν παρακαταθήκη μερικά από τα πιο πολύτιμα υπάρχοντά τους.

Ξεδίπλωνα και ξαναδίπλωνα το ένα κομμάτι μετά το άλλο και τα έβαζα σε ντάνες, ξεκινώντας από αυτά που ήταν για αμέσως μετά τον τοκετό μέχρι όσα θα έπρεπε να φυλάξω κάπου ώσπου το μωρό μου να γίνει 12 μηνών. Εννοείται ότι ήμουν ευγνώμων για τα χρήματα που δεν θα χρειαζόταν να ξοδέψω, έχοντας ήδη όλα αυτά τα πολύ χαριτωμένα ρουχαλάκια που ακόμα δεν ήξερα καν πώς να χρησιμοποιήσω. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Η αίσθηση ότι κάποια άλλη μαμά είχε σταθεί πριν από εμένα μπροστά σ' αυτές τις ντάνες με τα ίδια ρούχα, έχοντας πιθανότατα την ίδια αγωνία και την ίδια λαχτάρα που είχα κι εγώ, με πλημμύρισε σαν ζεστή αγκαλιά, σαν τρυφερό χάδι από βαμβάκι που έχει πλυθεί και ξαναπλυθεί μέχρι να μαλακώσει -όπως κι αυτά τα ζιπουνάκια.

Ανάμεσά τους υπήρχαν και μερικά πολύ φθαρμένα, ρουχαλάκια που είχαν γίνει πια παστέλ αν και κάπως φαινόταν ότι το χρώμα τους ήταν κάποτε πιο έντονα αλλά είχε αλλοιωθεί από τα πλυντήρια. Ήταν σαφές πως αυτή η αλυσίδα αγάπης υπήρχε ήδη πριν τη φίλη μου που κι εκείνη είχε πάρει ένα σωρό από αυτά από άλλες μαμάδες που σταμάτησαν να τα χρειάζονται.

Αφού τα έπλυνα και τα σιδέρωσα όλα -παρόλο που ήταν πεντακάθαρα- τα τακτοποίησα στην ολοκαίνουρια συρταριέρα κι ένωσα ευγνώμων που είχα ήδη έτοιμη μια ολοκληρωμένη γκαρνταρόμπα από τώρα και για τους επόμενους 12 μήνες. Ξέροντας ότι τα ίδια είχε φορέσει και το μωρό της φίλης μου, ο άγνωστός δρόμος που ανοιγόταν μπροστά μου άρχισε να μου φαίνεται λιγότερο τρομαχτικός και κυρίως λιγότερο μοναχικός.

Από τότε έχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια, όμως ακόμα νιώθω αυτόν τον ενθουσιασμό κάθε φορά που ανοίγω μια τσάντα με μεταχειρισμένα παιδικά ρούχα που μου δίνει κάποιος φίλος ή συγγενής. Θα βρω άραγε μέσα κάποιο που θα γίνει με τη μία το καινούριο αγαπημένο μπλουζάκι του παιδιού μου; Κάτι απίστευτα όμορφο από αυτά που πάντα θαυμάζω αλλά ποτέ δεν υπήρχε περίπτωση να μπω στα έξοδα να αγοράσω; Κάτι με μια μακριά ιστορία πίσω του, όπως ένα χειροποίητο πλεκτό φτιαγμένο με αγάπη από μια γιαγιά για το λατρεμένο εγγόνι της; Ακόμα κι αν -προφανώς- δεν μπορώ πάντα να τα κρατήσω όλα ή ακόμα κι αν δεν μου αρέσουν όλα -σ' αυτή την περίπτωση, τα δίνω με τη σειρά μου σε άλλα παιδιά που μπορεί να τα εκτιμήσουν περισσότερο- δεν μπορώ παρά να νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για εκείνες τις φίλες που με έκαναν συνοδοιπόρο στο πιο δύσκολο κι ευχάριστο ταξίδι: αυτό της μητρότητας!