Συχνά θέλουμε να φωνάξουμε ή χάνουμε την ψυχραιμία μας με τα παιδιά. Ρίχνουμε το φταίξιμο στον θυμό που νιώθουμε, στην πραγματικότητα όμως η συμπεριφορά μας οφείλεται στον φόβο:
Φόβο ότι θα χάσουμε τον έλεγχο
Φόβο ότι δεν έχουμε απάντηση
Φόβο ότι θα μεγαλώσουμε παιδιά αλαζόνες
Φόβο ότι μας κριτικάρουν
Φόβο ότι κάποιος θα πληγωθεί
Φόβο ότι θα έρθει το χάος
Φόβο ότι κάνουμε λάθος
Είναι προτιμότερο να μάθουμε να μην γινόμαστε έρμαιο του φόβου, να βιώνουμε τον θυμό με ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση. Έτσι μόνο θα καταφέρουμε να δώσουμε τέλος στις φωνές και θα δώσουμε καλό παράδειγμα στα παιδιά μας.Έτσι, την επόμενη φορά που το παιδί πει ή κάνει κάτι και μας …. ανάψει τα λαμπάκια πριν αρχίσουμε τον ... εξάψαλμο ας σκεφτούμε αυτές τις φράσεις. Θα μας βοηθήσουν να πάρουμε μια ανάσα, να ηρεμήσουμε και εντέλει να απαντήσουμε χωρίς να αντιδράσουμε σπασμωδικά. Θα μας βοηθήσουν, όπως και αν επιλέξουμε να τις πούμε, στον εαυτό μας ή στα παιδιά μας.
«Δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά δεν πειράζει» αντί «Σταμάτα τώρα γιατί … άντε μη σου πω!»
Υπάρχουν μαθήματα για τον τοκετό, μαθήματα για να θηλασμό, μαθήματα ΚΑΡΚ.Π.Α. όμως μαθήματα για το πώς οι γονείς θα μεγαλώσουν παιδιά με καλή συμπεριφορά δεν υπάρχουν. Το να χειριστεί ένας νέος γονιός παράλογες απαιτήσεις, άσχημη συμπεριφορά, αδελφικούς τσακωμούς δεν είναι και ό, τι πιο εύκολο. Είναι εντάξει να καταλάβουν τα παιδιά πως δεν ξέρουμε πάντα πιο είναι το σωστό αλλά πως είμαστε αποφασισμένοι να το μάθουμε
«Τα παιδιά μου είναι δυνατά, εγώ είμαι δυνατή, η οικογένεια μου είναι μια χαρά. Θα ανταπεξέλθω» αντί «Έχω βαρεθεί που δεν ακούς ό,τι και αν σου πω!»
Μερικές φορές ο φόβος πως τα παιδιά δεν θα μάθουν ποτέ να φέρονται όμορφα, χτυπάει κόκκινο το οποίο φυσικά οδηγεί σε φωνές! Όμως, όταν κοπάσει «η καταιγίδα» είναι σημαντικό να διαπιστώσουμε πως τα παιδιά μας είναι πανέξυπνα και μαθαίνουν για τη ζωή κάθε μέρα. Το ίδιο κάνουμε και εμείς εξάλλου.Παίρνουμε απόσταση από την δράση (την κακή συμπεριφορά) και την δική μας αντίδραση (πως χειριζόμαστε την κατάσταση). Είναι σημαντικό για να σταματήσουμε την τακτική των ουρλιαχτών.
«Χρειάζομαι βοήθεια» αντί «Όλα εγώ τα κάνω εδώ μέσα! Καν’ το τώρα αλλιώς θα δεις τι έχει να γίνει!»
Τα παιδιά και ιδιαίτερα τα δυναμικά παιδιά, χρειάζονται να αισθάνονται δυνατά, ιδιαίτερα, πολύτιμα και το δείχνουν με καλή ή κακή συμπεριφορά. Με το να ζητήσουμε την βοήθεια τους ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή τους και το δικός μας φορτίο γίνεται πιο ελαφρύ. Παράλληλα τα μαθαίνουμε πως είναι εντάξει να ζητάς βοήθεια και πως είναι ωραίο να συνεργάζεσαι, πολύτιμα μαθήματα για τα παιδιά μας.
«Φοβάμαι ότι…..», « Δεν συμφωνώ με …..» αντί «Θα πάθεις κακό, σταμάτα αμέσως τώρα!!»
Είναι σαφές προτιμότερο να χρησιμοποιούμε το πρώτο πρόσωπο, δείχνει πως παίρνουμε ευθύνη για τα συναισθήματά μας και δεν την ρίχνουμε σε άλλους (στη συγκεκριμένη περίπτωση στα παιδιά μας) όταν χρησιμοποιούμε δεύτερο πρόσωπο. Αν χρησιμοποιήσουμε αυτού του είδους τη φράση δείχνουμε πως έχουμε όρια και πως είναι σημαντικό να μας ακούσουν.
«Αισθάνομαι θυμό αλλά δεν πειράζει, θα το ξεπεράσω» αντί «Τι μου συμβαίνει, γιατί είμαι τόσο κακιά μαμά;»
Ο θυμός είναι ένα από τα πέντε βασικά αισθήματα που μας καθοδηγούν στη ζωή. Δεν είναι κακό συναίσθημα, δεν ντρεπόμαστε όταν το αισθανόμαστε. Ο θυμός μας προστατεύει από τον κίνδυνο και μας δραστηριοποιεί όταν βλέπουμε αδικία να συμβαίνει. Αντιμετωπίζουμε τον θυμό σαν άλλο ένα συναίσθημα και όχι σαν κάτι που πρέπει να καταπιέζουμε και να κρύβουμε. Έτσι θα μπορέσουμε να χειριστούμε αυτό το δυνατό συναίσθημα με ψυχραιμία. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα μπαλάκι του στρες, να κάνουμε 20 πουσάπς, να γράψουμε ημερολόγιο ή να μιλήσουμε με ένα δικό μας άνθρωπο.
