Ένα ανεξάρτητο κι ευτυχισμένο παιδί δεν είναι αυτό που κάνει πάντα ό,τι θέλει, που δεν αποτυγχάνει ποτέ ή δεν κάνει ποτέ του λάθη. Για την ακρίβεια, είναι μάλλον το αντίθετο. Η ψυχική δύναμη πηγάζει από τη δυνατότητα που έχει ο καθένας μας να συνέρχεται από τις αναποδιές, να συνεχίζει παρά τα εμπόδια και μη φοβάται να αντιμετωπίσει προκλήσεις. Για να την αποκτήσουν όμως τα παιδιά μας θα πρέπει εμείς να δώσουμε το καλό παράδειγμα, αποφεύγοντας αυτά τα πολύ συνηθισμένα λάθη:
Να υποχωρούμε επειδή νιώθουμε ενοχές
Κάθε φορά που κάνουμε ένα χατήρι στα παιδιά εξαιτίας των ενοχών που μπορεί να έχουμε αυτό που τα διδάσκουμε είναι ότι η ενοχή είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αντέξει. Με αυτόν τον τρόπο όμως κι εκείνο δύσκολο θα αρνηθεί αργότερα σε όποιον του πει «αν με αγαπάς, πρέπει να κάνεις αυτό» ή «αν είσαι φίλος μου θα με αφήσεις να αντιγράψω από την κόλλα σου». Είναι προτιμότερο να τους δείξουμε με τη συμπεριφορά μας ότι ακόμα κι αν νιώθουμε άσχημα κάποιες φορές -κάτι που συμβαίνει σε όλους τους γονείς- εξακολουθούμε να έχουμε την ψυχραιμία που απαιτείται για να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις για εμάς και τα παιδιά μας.
Να κάνουμε τα παιδιά μας το κέντρο του σύμπαντος
Όταν όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά μας, εκείνα μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι όλοι τους χρωστάνε. Γίνονται εγωκεντρικοί ενήλικες και οι εγωκεντρικοί ενήλικες σπάνια τα καταφέρνουν στη ζωή τους. Κι όμως, το σωστό είναι να επικεντρωνόμαστε σε όσα τα παιδιά μας πρέπει να προσφέρουν στον κόσμο και όχι στο τι να περιμένουν από τους άλλους.
Να αφήνουμε το φόβο να υπαγορεύει τις επιλογές μας
Είναι υποχρέωση κάθε φροντίζει ώστε τα παιδιά του να είναι ασφαλή. Αυτό όμως είναι διαφορετικό από το να προσπαθήσουμε να τα κλείσουμε σε μια... γυάλα προκειμένου να είναι προστατευμένα. Όταν επιχειρούμε να εξαλείψουμε κάθε ρίσκο, διδάσκουμε στα παιδιά μας ότι ο φόβος είναι ένα συναίσθημα προς αποφυγήν. Κι όμως, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τους μάθουμε να έχουν το θάρρος και τη δύναμη να ξεπερνούν τους φόβους τους γιατί τις περισσότερες φορές η επιτυχία και η ευτυχία βρίσκονται έξω από τα όρια της ασφάλειάς μας.
Να αφήνουμε τα παιδιά να μας καταδυναστεύουν
Τι θα φάμε το μεσημέρι; Πού θα πάμε διακοπές; Τι ώρα θα πέσουμε για ύπνο; Τα παιδιά είναι ακόμα πολύ μικρά για να διαθέτουν εκείνες τις δεξιότητες που απαιτούνται προκειμένου να πάρουν τέτοιου είδους αποφάσεις. Με το να φερόμαστε σαν να είναι ίσα με εμάς -πόσο μάλλον σαν να είναι τα «αφεντικά»- τα φορτώνουμε με περισσότερες ευθύνες από όσες μπορούν να σηκώσουν. Μπορούμε όμως να τους δίνουμε πού και πολύ τη δυνατότητα να κάνουν απλές επιλογές, καθιστώντας όμως πάντα σαφές ποια είναι η «ιεραρχία» στην οικογένεια.
Να περιμένουμε να είναι τέλεια σε όλα
Είναι πολύ φυσιολογικό να θέλουμε τα παιδιά μας να τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο ή στα σπορ. Όμως όταν έχουμε από εκείνα την απαίτηση να είναι τέλεια, δίνουμε ένα μήνυμα που είναι εντελώς λάθος. Ας διδάξουμε στα παιδιά μας ότι και η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι αλλά και ότι δεν είναι υποχρεωτικό να τα πηγαίνουν εξαιρετικά καλά σε κάτι προκειμένου να ασχοληθούν μαζί του. Το θέμα είναι τα παιδιά να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους και όχι καλύτερα από όλους.
Να τα προστατεύουμε από κάθε δυσάρεστο συναίσθημα
Η λύση, το άγχος, η απώλεια είναι κι αυτά μέσα στη ζωή. Επιτρέποντας στα παιδιά μας να τα βιώσουν τους δίνουμε την ευκαιρία να εξασκηθούν στο να διαχειρίζονται δυσάρεστες καταστάσεις. Δική μας δουλειά είναι να τα καθοδηγήσουμε και να τα υποστηρίξουμε προκειμένου να διαχειριστούν αυτά τα συναισθήματα κι όχι να φροντίσουμε να μην έρθουν αντιμέτωπα με τις αναπόφευκτες δυσκολίες της ζωής.
Να τα προστατεύουμε από τα λάθη τους
Εάν διορθώνουμε τα λάθη τους στις ασκήσεις του σχολείου, εάν κάθε βράδυ ελέγχουμε για να βεβαιωθούμε ότι έχουν βάλει όλα τα βιβλία στη σάκα τους, αν τους υπενθυμίζουμε κάθε τόσο τι έχουν κάνουν, δεν τους κάνουμε καμία χάρη. Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικό «μάθημα» στη ζωή από το να βιώσει κανείς τις συνέπειες μια πράξης ή μιας παράλειψής του. Αφήνοντας τα παιδιά να κάνουν λάθη και να μάθουν από αυτά, τους δίνουμε την ευκαιρία να γίνουν πιο δυνατά και πιο «σοφά».
Να υποχωρούμε για να μη τα δυσαρεστήσουμε
Όταν υποκύπτουμε στην απαίτηση ενός παιδιού προκειμένου να σταματήσει να γκρινιάζει ή κάνουμε εμείς μια δουλειά που μπορεί να την κάνει μόνο του (έστω και σε πιο αργούς ρυθμούς ή με χειρότερο αποτέλεσμα) μπορεί να εξασφαλίζουμε πρόσκαιρα την ησυχία μας, όμως τους καλλιεργούμε κακές συνήθειες. Αντίθετα, οφείλουμε να τους αποδείξουμε ότι έχουμε τη δύναμη και την αποφασιστικότητα να μείνουμε σταθεροί στις αξίες και τις αποφάσεις μας ακόμα κι όταν νιώθουμε ότι θα ήταν ευκολότερο να τα παρατήσουμε και ν
