Σε κανέναν δεν αρέσει να βλέπει ένα παιδί να κλαίει, όμως όσο κι αν στεναχωριόμαστε όταν βλέπουμε δάκρυα στα ματάκια τους, αργά ή γρήγορα συχνά καταλήγουμε να ουρλιάζουμε «σταμάτα να κλαις». Στην πραγματικότητα, το μόνο που θέλει ένα παιδί που κλαίει από τους γονείς του είναι κατανόηση. Και κάθε φορά που εμείς υποτιμάμε τα συναισθήματά του, λέγοντας «έλα, πάψε», «πώς κάνεις έτσι;» ή «οι άντρες δεν κλαίνε», στην περίπτωση που πρόκειται για αγοράκι, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να στείλουμε το μήνυμα «δεν ακούω αυτό που θέλεις να μου πεις»! Κι έτσι, εκείνα απλώς κλαίνε πιο δυνατά προκειμένου να καταφέρουν να περάσουν το δικό τους μήνυμα.

Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, είναι να τους δείξουμε πως είμαστε εκεί για να τα στηρίξουμε στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν, να αποδεχτούν ή να διορθώσουν ό,τι κι αν είναι αυτό που τα έχει φέρει στη συγκεκριμένη κατάσταση. Κι αυτό θα το καταφέρουμε αντικαθιστώντας την προτροπή «μην κλαις» με εκφράσεις όπως:

Δεν είναι κακό να νιώθεις λυπημένο

Καταλαβαίνω ότι αυτό που συνέβη σε πείραξε πολύ

Εγώ είμαι εδώ

Έλα να το συζητήσουμε

Σε ακούω

Ήταν πραγματικά τρομαχτικό/θλιβερό/απογοητευτικό/άδικο κ.λπ.

Αν θέλεις, θα σε βοηθήσω να το λύσουμε

Μπορείς να μου πεις ό,τι θέλεις

Κατανοώ ότι θέλεις λίγο χώρο. Να ξέρεις όμως πως όταν χρειαστείς βοήθεια, θα είμαι κοντά σου

Λυπάμαι ειλικρινά γι' αυτό που συνέβη