Αν θέλαμε να αναζητήσουμε την πηγή των ενοχών θα έπρεπε να πάμε πίσω στην παιδική μας ηλικία, όπου βρίσκονται οι όποιες ελλειμματικές συναισθηματικές σχέσεις που είχαμε με τους γονείς μας και που εξελίχθηκαν σε φόβο. Τον φόβο μήπως κάνοντας αυτά που θέλουμε, δεν θα είμαστε αποδεκτοί και θα πάψουν να μας αγαπούν, γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε μόνο αυτό που πρέπει, αλλιώς οι ενοχές θα είναι εδώ για να μας το θυμίζουν βασανιστικά. Έτσι προσανατολιστήκαμε σε λανθασμένες σκέψεις και άκαμπτες αντιλήψεις, σχετικά με το «πρέπον», το «λάθος», το «ηθικό», «το φταίξιμο» και στα ισχυρότατα αισθήματα ενοχής που εμφανίζονται, όταν αυτές οι σκέψεις δεν ακολουθούν με ευλάβεια όλους τους κανόνες.

Με το πέρασμα των χρόνων, για να βεβαιωθούμε ότι όλα θα είναι όπως ακριβώς πρέπει, δημιουργήσαμε ένα ηθικό χάρτη με τον οποίο ερμηνεύουμε τι έννοια έχει το καλό ή το κακό για μας, ταυτίσαμε την αυταξία μας με αυτόν, ενώ παράλληλα, ενσωματώσαμε ένα άρρητο συναγερμό προστασίας  για να επισημαίνουμε τα λάθη.  Είναι βέβαια, ο ίδιος συναγερμός που μας ειδοποιεί όταν ερχόμαστε σε σύγκρουση με τις αξίες και τα ιδανικά μας, οπότε δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τη σπουδαιότητά του.  Είναι αυτός που μας ενημερώνει ότι κάποιον έχουμε βλάψει και χρειάζεται άμεσα να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.

Η διεκδίκηση των προσωπικών «θέλω» επίσης, είναι συνυφασμένη με την ενοχή με αποτέλεσμα να εμπλεκόμαστε σε σχέσεις αυτοθυσίας μέσα από τις οποίες σταματάμε να ζούμε σαν αυτόνομα άτομα και ο έλεγχος της ζωής μας ορίζεται μέσα από τους άλλους.  Αυτό συμβαίνει, λόγω του ότι εκχωρούμε ασυνείδητα τον έλεγχο, στην προσπάθειά μας να ευχαριστήσουμε μόνο τους άλλους και ποτέ τον εαυτό μας, διότι η ικανοποίησή μας ταυτίζεται ενδόμυχα με κάτι το απαγορευμένο ή μη αποδεκτό.

Διαβάστε τη συνέχεια στο fit123.gr