Όλοι φωνάζουμε κάποιες φορές στα παιδιά μας. Κι όλοι μετανιώνουμε την ίδια στιγμή (ή την επόμενη). Όμως όταν είμαστε εκνευρισμένοι, κουρασμένοι ή επηρεασμένοι από την ένταση της στιγμής είναι δύσκολο να έχουμε αυτοέλεγχο. Γι' αυτό, θα πρέπει να έχουμε κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους δεν έχει νόημα να παθαίνουμε υστερία ώστε να πάψουμε να το θεωρούμε σαν μια ενδεδειγμένη λύση όταν το παιδί μάς βγάζει εκτός εαυτού. Αυτές οι σκέψεις θα σας βοηθήσουν:

Αν αρχίσετε να φωνάζετε, θα φωνάζει κι αυτό! Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά «αντιγράφουν» τη συμπεριφορά των μεγάλων. Αν θέλετε το παιδί να κρατήσει την αυτοκυριαρχία του και να συμπεριφερθεί ώριμα, ακόμα κι αν είναι εκνευρισμένο, θα πρέπει να κάνετε το ίδιο κι εσείς.

Αντί να υψώσετε τον τόνο της φωνής, χαμηλώστε τον! Είναι μάταιο να προσπαθεί κανείς να καλύψει με τη φωνή του τα ουρλιαχτά των παιδιών. Αντίθετα, εάν θέλετε να σταματήσουν τα φωνάζουν και να σας ακούσουν, δοκιμάστε να αρχίσετε να μιλάτε πιο χαμηλόφωνα! Επιπλέον, ο ήρεμος τόνος της φωνής σας θα ηρεμήσει λίγο το κλίμα στο χώρο.

Αφήστε τις πράξεις να μιλήσουν. Μην προσπαθείτε να προστατεύσετε τα παιδιά από τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους (τουλάχιστον, όχι πάντα). Αυτό σημαίνει ότι εάν πάνω στα νεύρα του έσπασε ένα αγαπημένο του παιχνίδι, μην σπεύσετε να το αντικαταστήσετε. Κι αν γκρινιάζει προκειμένου να βγει βόλτα παρόλο που δεν μάζεψε τα πράγματά του -όπως είχε υποσχεθεί- μην ενδώσετε. Μην ξεχνάτε ότι οι κανόνες είναι για να τους τηρούμαι!

Να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι είναι παιδί. Πόσο αυστηρός μπορεί να είναι κανείς με ένα παιδί; Θυμηθείτε όσα κάνατε εσείς στους γονείς σας σ' αυτή την ηλικία, κι όλα αυτά που σας φαίνονται χαριτωμένα όταν τα κάνουν τα άλλα παιδιά (αλλά όχι το δικό σας). Άλλωστε, ο στόχος σ' αυτή τη φάση της ζωής του είναι να μαθαίνει από το καθετί -ακόμα κι από τα λάθη του!

Μη σκέφτεστε «τι θα πουν οι άλλοι». Κανένα παιδί δεν είναι τέλειο -το ίδιο ισχύει και για τους γονείς. Κι εκείνοι που μπορεί τώρα να σας κοιτάζουν επικριτικά που δεν μπορείτε να χειριστείτε μια έκκρυθμη κατάσταση με το παιδί σας είναι βέβαιο ότι έχουν βιώσει αναρρίθμητες παρόμοιες με τα δικά τους παιδιά. Εστιάστε στο παιδί και στη σχέση σας μαζί του και όχι σε ανθρώπους που αυτή τη στιγμή σεν σας αφορούν.

Δεν είναι κακό να ζητάμε συγγνώμη. Εάν παρόλες τις καλές προθέσεις σας δεν καταφέρετε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας και αντιδράσετε έντονα επιβάλλοντας μια τιμωρία δυσανάλογα μεγάλη για τη βαρύτητατης πράξης του παιδιού μη διστάσετε να αναγνωρίσετε το λάθος σας και να το παραδεχτείτε. Πείτε «συγγνώμη, παραφέρθηκα, δεν έπρεπε να βάλω τις φωνές κι αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος να αντιδρώ όταν με κάνεις να νιώθω έτσι. Αλλά το σκέφτηκα ψύχραιμα και αποφάσισα κ.λπ. κ.λπ.»

Μιλήστε ΜΕ το παιδί, όχι ΣΤΟ παιδί. Η καλύτερη λύση σε οποιοδήπτε πρόβλημα είναι να καθήσετε ήρεμα και να συζητήσετε μαζί ό,τι συνέβη. Εξηγήστε τι ήταν αυτό που σας ενόχλησε, ποια ήταν τα κίνητρά του και πώς θα εξασφαλιστεί ότι δεν θα γίνει ξανά. Χρειάζεται πράγμτι μεγάλη ψυχραιμία για να το κάνετε, όμως εάν εξασκηθείτε στη μεταξύ σας συζήτηση, θα μπορείτε να λύνετε τα προβλήματα χωρίς φωνές και -το σημαντικότερο- πιο εποικοδομητικά.

Διαβάστε κι εδώ 15 τρόπους να είστε πιο ήρεμοι με τα παιδιά...