Οι σημερινοί μπαμπάδες διαφέρουν σημαντικά από αυτούς των παλαιότερων γενεών. Πολλοί από αυτούς ασχολούνται αρκετά με την καθημερινή φροντίδα των παιδιών τους, αν και συνήθως έχουν ένα κάποιο... όριο! Διάσημοι μπαμπάδες, όπως ο Will Farrell και ο Matthew McConaughey έχουν δηλώσει δημόσια ότι δεν θα άλλαζαν ποτέ πάνα στα παιδιά όσο ήταν μωρά, ενώ ο σύζυγος της Gwen Stefani (και πατέρας των τριών παιδιών της) Gavin Rosedale έχει πει ότι όταν προκύπτει ζήτημα που αφορά τα παιδιά και την τουαλέτα, ξαφνικά βρίσκει πάντα κάτι σημαντικό να κάνει! Αλλά και ο Kanye West που περιμένει σε λίγους μήνες τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του με την Kim Kardashian έχει πει σε συνέντευξή του ότι «δεν είναι τύπος της... πάνας».

Δεδομένου βέβαια ότι οι διάσημοι σταρ έχουν ένα ολόκληρο επιτελείο από νταντάδες και βοηθούς, είναι εύκολο να αποφασίζουν ότι κάποιες δουλειές απλά δεν θα τις κάνουν. Τι γίνεται όμως με τους κοινούς θνητούς που θεωρούν ότι το καθήκον ενός πατέρα τελειώνει με το ντύσιμο, το τάισμα, άντε και το μπάνιο του μωρού; Πόσα σπουδαία πράγματα χάνουν;

Όπως σχολιάζει η βιο-ανθρωπολόγος δρ. Helen Fisher σε συνέντευξή της, οι άνθρωποι ανήκουν στα ζωικά είδη που έχουν ανάγκη να δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους. «Η συστηματική ενασχόληση του πατέρα με τις ανάγκες του μωρού του, βοηθάει να μειωθούν τα επίπεδα της τεστοστερόνης στο αίμα τους -μιας ορμόνης που συνδέεται με την επιθετικότητα- και αυξάνει τα επίπεδα της ωκυτοκίνης, μιας χημικής ουσίας που εντείνει τη σχέση γονέα και παιδιού», λέει. Οι μπαμπάδες που επιμένουν να μην αλλάζουν πάνες, μπορούν να έχουν το ίδιο όφελος με την επαφή σώμα-με-σώμα με το μωρό τους, ακουμπώντας δηλαδή τακτικά το γυμνό σώμα του μωρού στο δικό τους. Αυτή η φυσική επαφή έχει διαπιστωθεί ότι είναι ευεργετική για το ανοσοποιητικό σύστημα του βρέφους και συμβάλλει στην καλύτερη ανάπτυξη του εγκεφάλου του. Σύμφωνα μάλιστα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση Birth, οι μπαμπάδες που παίρνουν αγκαλιά τα μωρά τους έχουν πλεονεκτήματα και για τους ίδιους, καθώς αυξάνεται η έκκριση ορμονών που βελτιώνουν τη διάθεση και προάγει το πατρικό ένστικτο. Και, βέβαια, τα μωρά τους κλαίνε λιγότερο, είναι πιο ήρεμα και αποκοιμούνται γρηγορότερα.

Τι γίνεται με τα μεγαλύτερα παιδιά;

Αλλά και σε μεγαλύτερη ηλικία, η συμβολή του πατέρα είναι σημαντική. Έρευνα διάρκειας 14 ετών που έγινε στην Αγγλία έδειξε ότι το 30% των παιδιών που ο μπαμπάς τους δεν είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα με την καθημερινή φροντίδα τους, ήταν λιγότερο κοινωνικά κατά τη σχολική ηλικία. Όπως σχολιάζει σχετικά ο επικεφαλής της έρευνας, καθηγητής ψυχολογίας Howard Steele «ο πατέρας έχει μεταξύ άλλων σημαντικό ρόλο στην κοινωνική ζωή του παιδιού γιατί είναι το άτομο που του γνωρίζει τον κόσμο που υπάρχει πέρα από τη μητέρα. Όσο περισσότερο ασχολείται με τη φροντίδα και όσο πιο πολύ παίζει με το παιδί του, τόσο περισσότερο κινητοποιεί το ενδιαφέρον του παιδιού για να ανακαλύψει κι άλλους ανθρώπους».

Και βέβαια, όπως μπορεί να διαβεβαιώσει κάθε μητέρα, οι μπαμπάδες που βοηθούν ουσιαστικά με τα παιδιά έχουν πιο ευτυχισμένες συζύγους! Κι αυτό από μόνο του δεν είναι και λίγο!