Οι περισσότερες γυναίκες έχουμε πολύ συγκεκριμένη άποψη για το πώς θα είμαστε ως μαμάδες από όταν είμαστε ακόμα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Αρκετά χρόνια αργότερα, η πραγματικότητα έρχεται να μας επιβεβαιώσει (εκτός από τις φορές που μας διαψεύδει). Γιατί πριν γίνουμε μαμάδες πιστεύαμε ότι…

Τα παιδιά μας θα είναι πάντα υπάκουα. Και είναι… Εκτός από τις φορές που δεν μας ακούν καθόλου και πρέπει να τα απειλήσουμε να τιμωρία για να κάνουμε το δικό μας.

Τα παιδιά μας δεν θα φωνάζουν ποτέ. Εκτός από όταν τσιρίζουν και πρέπει να βγάλουμε σέρνοντάς τα από το χέρι από το μουσείο, το σινεμά, το σούπερ μάρκετ κ.λπ.

Τα παιδιά μας δεν θα φεύγουν ποτέ από κοντά μας όταν είμαστε σε δημόσιο χώρο. Εκτός από όταν αρχίσουν να τρέχουν γύρω γύρω στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ και τα χάσουμε και πανικοβληθούμε και αρχίσουμε να ουρλιάζουμε το όνομά τους μέχρι να επιστρέψουν δίπλα μας.

Τα παιδιά μας δεν θα έχουν ποτέ μια μύξα να κρέμεται από τη μύτη τους. Εκτός από όταν είναι κρυωμένα και έχουμε ξεχάσει να τους πούμε «φύσηξε τη μύτη σου» για περισσότερα από δέκα λεπτά.

Τα παιδιά μας δεν θα φέρονται ποτέ σαν κακομαθημένα. Εκτός από όταν θέλουν κάτι κι εμείς τους πούμε «όχι» οπότε πέφτουν κάτω και χτυπιούνται σαν χταπόδια.

Τα παιδιά μας θα λένε πάντα «ευχαριστώ» και «παρακαλώ». Εκτός από όταν το ξεχνάνε και πρέπει να τους πούμε «τι θα πείτε;» καμιά δεκαριά φορές μέχρι να πιάσουν το υπονοούμενο.

Τα παιδιά μας δεν θα χοροπηδάνε ποτέ πάνω στους καναπέδες. Εκτός από όταν είναι τόσο ενθουσιασμένα που πρέπει να το εκδηλώσουν.

Τα παιδιά μας θα είναι πάντα καθαρά και δεν θα έχουν λεκέδες στα ρούχα τους. Εκτός από όταν είναι μωρά, νήπια, μικρά παιδιά… παιδιά γενικώς!

Τα παιδιά μας δεν θα σπρώξουν, δεν θα δείρουν και δεν θα τραβήξουν ποτέ τα μαλλιά άλλου παιδιού. Εκτός από τις περιπτώσεις που αυτό το άλλο παιδί κρατάει ένα παιχνίδι που το δικό μας θέλει απελπισμένα κι εμείς βρισκόμαστε πολύ μακριά για να προλάβουμετην "επίθεση".