Ο ρόλος μας είναι να είμαστε πάντα δίπλα τους, να τα καθοδηγούμε, να τα διδάσκουμε, να τους φωτίζουμε το μονοπάτι από το οποίο θα ξεκινήσουν για να μάθουν τη ζωή. Από τη στιγμή που γεννιούνται και για αρκετά χρόνια εμείς οι γονείς είμαστε οι πιο σημαντικοί δάσκαλοι των παιδιών μας. Τι θα γινόταν όμως αν προσπαθούσαμε για λίγο να δούμε τη ζωή μέσα από τη δική τους ματιά; Πόσο σημαντικές αξίες θα μπορούσαμε τότε να διδαχτούμε εμείς από τα παιδιά μας;
Κάθε μέρα είναι μια καινούρια περιπέτεια. Τα παιδιά μπορούν να βρουν συναρπαστικό το οτιδήποτε, να ενθουσιαστούν με ένα απλό βότσαλο, να λατρέψουν ένα λάστιχο ποτίσματος επειδή «έχει τέεεεεελειο χρώμα». Τα παιδιά χαίρονται κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο ή το κουδούνι γιατί είναι πάντα σε ετοιμότητα για μία ακόμα ευχάριστη έκπληξη. Το ίδιο θα μπορούσαμε να κάνουμε κι εμείς.
Τα όρια υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε. Το παιδί σας δοκιμάζει τα όριά του (και τα δικά σας) κάθε μέρα και τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα είναι ενθαρρυντικό, ακόμα και στις περιπτώσεις που αυτή η διάθεσή του να κινηθεί έξω από τους κανόνες σας κάνει να χάνετε την υπομονή σας.
Στη ζωή δεν υπάρχει «αποτυχία», μόνο εμπειρίες. Δεν θα δείτε ποτέ ένα κοριτσάκι να απογοητεύεται επειδή πρόλαβε να παίξει μόνο με τρεις από τις πέντε κούκλες του, ούτε ένα αγοράκι να κατηγορεί τον εαυτό του που η ζωγραφιά του δεν μοιάζει ούτε κατά διάνοια σε διαστημόπλοιο –όπως ήταν η αρχική πρόθεση. Σκεφτείτε το αυτό την επόμενη φορά που θα γκρινιάξετε ότι δεν προλάβατε να πάτε στο σούπερ μάρκετ ή δεν πέτυχε η μπεσαμέλ.
Αναρωτηθείτε: εάν όλα ήταν εφικτά, τι θα κάνατε; Τα παιδιά δεν παίρνουν ποτέ υπόψη τους το ενδεχόμενο ότι ίσως και να μην έχουν ό,τι χρειάζεται για να καταφέρουν κάτι, οπότε είναι διατεθειμένα να δοκιμάσουν τα πάντα χωρίς «αλλά», «κι αν δεν», «μάλλον» και «μπορεί». Εντάξει, δεν είναι ανάγκη να διαλέξετε να ασχοληθείτε ξαφνικά με τον αλπινισμό, αλλά τι θα λέγατε για εκείνο το γυμναστήριο που όλο αναβάλλετε;
Κι όμως, μπορείτε να σκέφτεστε όπως τα παιδιά! Κάποτε ήμασταν παιδιά, πράγμα που σημαίνει ότι βαθιά μέσα στο μυαλό και τη μνήμη μας υπάρχει χαραγμένο το πώς είναι να είσαι αληθινά ξέγνοιαστος και να νιώθεις ελεύθερος. Σκεφτείτε τον εαυτό σας σαν ένα λευκό χαρτί –όπως είναι και το παιδί σας-και προσπαθήστε να «ξύσετε» μερικά από τα πολλαπλά στρώματα ενοχών, ευθυνών, τύψεων, αρνητικών συναισθημάτων με το οποίο το έχετε περάσει όλα αυτά τα χρόνια. Ανακαλύψτε ξανά τη γοητεία των απλών πραγμάτων και απλά φροντίστε να περνάτε καλά! Αυτό δεν θα θέλατε να κάνει και το παιδί σας;
