Τη φετινή σεζόν σε μια από τις θεατρικές σκηνές πόλης φιλοξενείται μια πολύ ενδιαφέρουσα και «διαφορετική» παράσταση. Πρόκειται για «Το δικό μου ψάρι», που παρουσιάζεται από την ομάδα Κινητήρας στο θέατρο Ροές. Μια παράσταση πρωτοποριακή γιατί επικοινωνεί μια πολύ γνωστή ιστορία των αδερφών Γκριμ (Ο ψαράς και η γυναίκα του) χωρίς καθόλου λόγια, αλλά μόνο μέσα από την κίνηση του σώματος! Να τι λέει γι' αυτή την ξεχωριστή παράσταση στο mamamia.gr η Αντιγόνη Γύρα, χορογράφος, σκηνοθέτης και μαμά τριών κοριτσιών, που συνέλαβε την ιδέα και συμμετέχει στην ομάδα που κάνει τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία της:
«Το δικό μου ψάρι» δεν είναι μια «κλασική» παιδική παράσταση. Τι είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει;
«Η διαφορά που έχει η παράσταση είναι ότι δεν υπάρχει καθόλου λόγος, αλλά όλη η επικοινωνία με το θεατή βασίζεται στη γλώσσα του σώματος. Τα παιδιά παρακολουθούν την ιστορία να εκτυλίσσεται μέσα από το χορό, την κίνηση του σώματος και τεχνικές που βασίζονται στην παντομίμα και το βωβό θέατρο».
Πώς προέκυψε η ιδέα;
«Η σκέψη μου ήρθε όταν κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι γύρω μας υπάρχει πολύς θόρυβος, τόσο στη δική μας καθημερινότητα όσο και σ΄ αυτή των παιδιών. Τα παιδιά κατακλύζονται από λόγια, ιδιαίτερα από τη σχολική ηλικία και μετά συνεχώς ακούν να τους μιλούν. Και όχι μόνο αυτό. Υπάρχει γενικά πολλή φασαρία, με όλη τη σημασία της λέξης. Έτσι, θέλησα να πειραματιστώ με ένα είδος θεάτρου που δεν προϋποθέτει το λόγο και δεν επικεντρώνεται στην ιστορία. Φυσικά και υπάρχει ιστορία και πλοκή με αρχή, μέση και τέλος -μάλιστα έχουμε δουλέψει τρία διαφορετικά φινάλε και κάθε φορά καλείται το κοινό να αποφασίσει ποιο θα δει: Πριν τελειώσει η παράσταση η φωνή της γοργόνας ζητάει από τα παιδιά να επιλέξουν το τέλος που επιθυμούν και αυτό οι ηθοποιοί ζωντανεύουν.Όμως αυτό που κυρίως ενθουσιάζει τα παιδιά είναι η κίνηση και όχι η εξέλιξη της ιστορίας. Αυτή τη φορά ήθελα να κάνω κάτι πολύ ήσυχο, πολύ ήρεμο -δεν υπάρχει πουθενά ένταση, ούτε στους ήχους ούτε στα χρώματα».
Και ποια είναι η αντίδραση των μικρών θεατών σ' αυτή την πρωτοτυπία;
«Τα παιδιά ποτέ δεν έρχονται προκατειλημμένα για να δούνε κάτι συγκεκριμένο -οπότε είναι δεκτικά σε οποιοδήποτε πειραματισμό. Το θέμα είναι οι γονείς να έρθουν με τη διάθεση να δουν κάτι διαφορετικό, να είναι ανοιχτοί σε κάτι άλλο. Άλλωστε, η μη λεκτική επικοινωνία δεν είναι κάτι άγνωστο στα παιδιά Κάθε άλλο! Στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, η σχέση του μωρού με τους γονείς τους χτίζεται πάνω σε κυρίως μη λεκτικά ερεθίσματα, όπως η αγκαλιά ή το φιλί. Και γενικά, από τα αρχαία χρόνια, η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους είναι κυρίως μη λεκτική!»
Σε ποιες ηλικίες απευθύνεται η παράσταση;
«Αν και η αρχική ιδέα ήταν να απευθύνεται σε μικρά παιδιά, στην πορεία διαπιστώσαμε ότι αφορά και μεγαλύτερες ηλικίες, οι οποίες μπαίνουν μέσα στην ιστορία και εντυπωσιάζονται με ένα διαφορετικό τρόπο, κυρίως από τα πολλά ακροβατικά που υπάρχουν στη χορογραφία».
Από την ανταπόκριση του κοινού, πιστεύετε ότι... πέτυχε το πείραμα;
«Ακόμα είναι νωρίς για να το πω, αλλά νομίζω ότι πέτυχε. Με αποζημιώνει που βλέπω παιδιά -ακόμα και πολύ μικρής ηλικίας- να εντυπωσιάζονται τόσο και να παρακολουθούν εντελώς ακίνητα στην αρχή τους χορευτές, και μετά να προσπαθούν κι εκείνα να κινήσουν το σώμα τους. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά αγκαλιάζουν την παράσταση και βυθίζονται στο θέαμα -ακόμα κι όταν δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς διαδραματίζεται. Επίσης, είναι εντυπωσιακό ότι όταν πηγαίνουμε σε σχολεία διαπιστώνουμε ότι τα παιδιά που είναι τα πιο «ιδιαίτερα» κάθε τάξης είναι κι αυτά που απορροφώνται περισσότερο από την παράσταση».
Ποια είναι η ιστορία του έργου;
«Η παράσταση είναι βασισμένη στο παραμύθι των αδερφών Γκριμ «Ο Ψαράς και η γυναίκα του», μια ιστορία για την απληστία, η οποία υπάρχει σε πολλές παραλλαγές, από τη Φολέγανδρο μέχρι τη Δανία. Όταν ξεκίνησα την έρευνα με είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η απληστία δεν είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μας αλλά κάτι που υπάρχει το DNA του ανθρώπου και μας αφορά όλους. Ίσως επειδή ο άνθρωπος μεγαλώνει έχοντας επίγνωση του τέλους, γνωρίζει ότι κάποτε θα πεθάνει και θέλει να αποκτήσει όσο περισσότερα μπορεί σαν μια προσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή. Έτσι, ξεκινάμε την ιστορία μας γνωρίζοντας ότι το ψάρι θα πεθάνει σε 7 ημέρες. Κι ο ψαράς και η γυναίκα του με την απληστία που τους χαρακτηρίζει ζητάνε όλο και περισσότερα να τους δώσει, μέχρι που το ψάρι πεθαίνει και τότε εκείνοι πρέπει να διαχειριστούν την απώλεια. Μεταξύ άλλων, λοιπόν, η ιστορία προσπαθεί να περάσει στα παιδιά το μήνυμα ότι η απώλεια είναι μέσα στη ζωή!»>
Η ταυτότητα της παράστασης:
Σύλληψη: Αντιγόνη Γύρα
Ομάδα σκηνοθεσίας-χορογραφίας: Αντιγόνη Γύρα, Johnny O., Ιωάννα Καμπυλαυκά
Ομάδα εικόνας: Ιάσονας Βενετσανόπουλος, Κωνσταντινιά Βαφειάδου, Αγγελική Χατζή
Μουσική: Ορέστης Τάνης
Σύμβουλος δραματουργίας: Χαρά Γιαννακοπούλου
Φωτισμοί: Anti Steve
Βοηθός σκηνοθέτη: Άντζη Βαλσαμή
Παίρνουν μέρος σε διπλή διανομή: Johnny O., Ανθή Θεοφιλίδου, Κάντυ Καρρά, Κωστής Δασκαλάκης ή Άρτεμις Λαμπίρη, Βλάσης Πασιούδης, Λία Χαμηλοθώρη, Βασίλης Γιαννέλος
Στο Θέατρο Ροές, Ιάκχου 16, Γκάζι, τηλ. 2103479426
