Μιλήστε μας λίγο για τους κεντρικούς ήρωες του βιβλίου σας «Το Σκουπιδονήσι του Ωκεανού»; Από τι κινδυνεύουν και ποιος καλείται να τους σώσει;
Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας ο Άλμπι και η Αλμπίνα, τα δύο αγαπημένα άλμπατρος, η Λώνα η χελώνα και ο Φίνι το δελφίνι βρίσκονται αντιμέτωποι με τα πλαστικά που μολύνουν τις θάλασσες. Θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν; Θα γίνει καλά ο Άλμπι; Ο Ωκεανός θα μπορέσει να αποκτήσει και πάλι τα κρυστάλλινα νερά του; Τι μπορώ να κάνω εγώ γι’ αυτό; Να μερικά από τα ερωτήματα που θέτει η ιστορία μας, ενώ παράλληλα μας διδάσκει πως εμείς οι ίδιοι μπορούμε να προστατέψουμε το περιβάλλον. Αρκεί να το αγαπήσουμε και να το νοιαστούμε σαν δικό μας σπίτι.
Το παραμύθι «Το Σκουπιδονήσι του Ωκεανού» αποτελεί το δικό μου μικρό λιθαράκι για την ευαισθητοποίηση τόσο των παιδιών όσο και των μεγαλυτέρων ώστε να προστατεύσουμε τις θάλασσές μας που κάθε καλοκαίρι όλοι επισκεπτόμαστε.
Γιατί αποφασίσατε να εστιάσετε στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ωκεανοί του πλανήτη; Είναι, κατά τη γνώμη σας, το πιο καυτό περιβαλλοντικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή;
Μελετώντας για τη μόλυνση του περιβάλλοντος πληροφορήθηκα ότι στους ωκεανούς υπάρχουν 5 μεγάλα σκουπιδονήσια με το μεγαλύτερο απ’ αυτά να βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό και να καταλαμβάνει έκταση τριπλάσια από αυτή της Γαλλίας. Τα σκουπιδονήσια αυτά σχηματίζονται κατά κύριο λόγο από πλαστικό, αφού αυτό δε βιοδιασπάται, ενώ το 10% του πλαστικού που πετάμε θα βρεθεί με κάποιο τρόπο στη θάλασσα και στη συνέχεια τα ρεύματα του ωκεανού θα το μεταφέρουν στα σκουπιδονήσια. Η καταστροφή αυτή του περιβάλλοντος έχει δραματικές συνέπειες στη θαλάσσια ζωή, καθώς αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των φαλαινών, των θαλάσσιων χελωνών, των διαφόρων ψαριών και πουλιών που πεθαίνουν καθημερινά από την κατανάλωση πλαστικού. Η ρύπανση της θάλασσας με το πλαστικό έχει ολέθριες συνέπειες και για τον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει διότι το πλαστικό που βρίσκεται στο νερό και εκτίθεται στην ηλιακή ακτινοβολία διασπάται σε μικρότερα κομμάτια, τα «μικρο-πλαστικά» τα οποία απορροφούν τοξικές ουσίες και μετατρέπονται σε «δηλητηριώδη χαπάκια». Αυτά τα καταναλώνουν οι μικροί θαλάσσιοι οργανισμοί, μπαίνουν στην τροφική αλυσίδα και καταλήγουν στο πιάτο μας με τη μορφή ενός μολυσμένου με πλαστικό ψαριού. Η κατανάλωση τέτοιων γευμάτων οδηγεί σε αύξηση του καρκίνου και σε προβλήματα στη λειτουργία του ενδοκρινούς συστήματος του ανθρώπου. Τρομάζοντας από την καταστροφική επίδραση που έχει η αλόγιστη χρήση του πλαστικού στον πλανήτη μας, αλλά και σε μας τους ίδιους θεώρησα χρέος μου να συμβάλλω και εγώ στην ευαισθητοποίηση της νέας γενιάς με το δικό μου τρόπο – γράφοντας δηλαδή ένα «οικολογικό παραμύθι».
Το βιβλίο σας το αφιερώνετε στη μικρή Δέσποινα. Πόσο ρόλο έπαιξε η μητρότητα στην απόφασή σας να γράψετε αυτό το «πράσινο» παραμύθι;
Με βάση τις έρευνες το 2050 αναμένεται ο αριθμός των πλαστικών να ξεπεράσει αυτό των ψαριών στις θάλασσες. Με συνταράσσει και με θλίβει η σκέψη ότι τα παιδιά μου δε θα μπορούν να απολαύσουν τη θάλασσα όπως εμείς, ενώ τρέμω για τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να επιφέρει η μόλυνση αυτή στην υγεία τους. Η ευαισθητοποίηση μικρών και μεγάλων με κάθε τρόπο για την άμεση λήψη μέτρων θεωρώ ότι είναι απαραίτητη, πόσο μάλλον για μία μητέρα.
Το παραμύθι σας έχει αισιόδοξο τέλος. Στην πραγματική ζωή είστε αισιόδοξη, θα βρεθεί λύση στα τόσο ζωτικής σημασίας προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης;
Τα παιδιά αποτελούν το μέλλον του πλανήτη μας και είμαστε υποχρεωμένοι να τους διδάξουμε πώς να τον προστατεύουν. Από μικρή ηλικία μπορούν να μάθουν να αποφεύγουν τη χρήση του πλαστικού ιδίως όταν πρόκειται για πλαστικό μιας χρήσεως, όπως τα καλαμάκια, το εμφιαλωμένο νερό, τα ποτήρια και τα πιάτα μιας χρήσεως. Επίσης μπορούμε να τους ωθήσουμε να ανακυκλώνουν όσο γίνεται περισσότερο και ακολουθώντας τους κανόνες της ανακύκλωσης, για παράδειγμα να πετάνε στην ανακύκλωση συσκευασίες καθαρές και στεγνές. Μια πολύ ενδιαφέρουσα λύση είναι και η αναβαθμιστική ανακύκλωση, κατά την οποία τα παιδιά μπορούν να δώσουν μια δεύτερη ζωή στο σκουπίδι τους και να το μετατρέψουν σε κάτι χρήσιμο, όπως η μεταμόρφωση ενός άδειου τενεκεδένιου κουτιού σε μια πολύχρωμη γλαστρούλα.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ως άτομα είναι αδύνατον να αλλάξουμε όλο τον κόσμο, είμαστε όμως σε θέση να αλλάξουμε τον εαυτό μας και ίσως και τους γύρω μας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το γεγονός ότι το 50% των πλαστικών αντικειμένων που παράγονται χρησιμοποιούνται μια μόνο φορά οπότε το πιο απλό αλλά συνάμα ιδιαίτερα σημαντικό είναι να μειώσουμε το πλαστικό μιας χρήσης που χρησιμοποιούμε. Κάποιες εύκολες αποστολές για παιδιά είναι:
Να γεμίζουν από τη βρύση και να κουβαλάνε πάντα μαζί τους ένα παγούρι με νερό.
Να μη χρησιμοποιούν ποτέ καλαμάκι αλλά να πίνουν απευθείας από το ποτήρι.
Να έχουν πάντα μια πάνινη τσαντούλα μαζί τους και να λένε «όχι» στην πλαστική σακούλα.
Να παίρνουν το κολατσιό τους σε επαναχρησιμοποιούμενες συσκευασίες, όπως τα τάπερ.
Να μην αγοράζουν μπαλόνια και σίγουρα να μην τα αφήνουν ελεύθερα στον ουρανό. Είναι πιθανό τα μπαλόνια αυτά να προσγειωθούν στη θάλασσα πνίγοντας θαλασσοπούλια, χελώνες και θαλάσσια θηλαστικά.
Να μην μολύνουν ποτέ με σκουπίδια τις θάλασσες και τις ακρογιαλιές μας.
Να ανακυκλώνουν το πλαστικό, το χαρτί, το αλουμίνιο και το γυαλί.
Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;
Φροντίζω ώστε κάθε βιβλίο μου να έχει μια ιδιαίτερη, ενδιαφέρουσα θεματική, που στόχος είναι με εύληπτο και διδακτικό τρόπο να καταφέρει να προβληματίσει τους αναγνώστες του, εν προκειμένου τους μικρούς μας φίλους. Εύχομαι «Το Σκουπιδονήσι του Ωκεανού» να προκαλέσει ένα κύμα αλλαγής σε παιδιά και ενήλικες, ώστε να κατανοήσουν οι αναγνώστες πόσο θεμελιώδης είναι ο ρόλος του καθενός μας στην προστασία του περιβάλλοντος.
Ήδη βρίσκομαι στην επεξεργασία μίας ενδιαφέρουσας θεματικής για το επόμενο βιβλίο μου, αλλά ακόμη δε είμαι σε θέση να αποκαλύψω κάτι πιο συγκεκριμένο.
Διαβάστε για το βιβλίο εδώ
