Κύριε Δημόπουλε, πώς και γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την συγγραφή παιδικού βιβλίου;

Πάντα μου άρεσε να γράφω. Έγραφα από μικρό παιδί. Ποιήματα (όπως όλοι...) μικρά χιουμοριστικά διηγήματα, αργότερα σενάρια. Το πρώτο μου βιβλίο που εκδόθηκε περιείχε κατασκευές. Κι αυτό είχε προέλθει από μια ανάγκη, γιατί έπαιρνα γράμματα από τα παιδιά που ζητούσαν κατασκευές. Κάπως έτσι το γράψιμο μού έγινε συνήθεια! Κι επειδή αγαπώ τα παιδιά, αποφάσισα να γράφω γι’ αυτά.

Υπάρχει κάποιος συγγραφέας παιδικών βιβλίων που έχει επηρεάσει ιδιαίτερα το λογοτεχνικό σας έργο;

Δεν μπορώ να πω ότι κάποιος με έχει επηρεάσει ιδιαίτερα. Διάβαζα από μικρός πάρα πολύ. Και τώρα διαβάζω ασταμάτητα. Δεν έχω πια ράφια για τα βιβλία μου. Τα στοιβάζω στο πάτωμα. Προφανώς έχω επηρεαστεί, αλλά από πολλούς, όχι από κάποιον συγκεκριμένο...

Τι διαφορετικό έχει η «Γοργόνα Ελισσώ» από τα προηγούμενά σας βιβλία;

Είμαι πολύ περήφανος για την Ελισσώ μου. Είναι ουσιαστικά το πρώτο μου παραμύθι. Το πρώτο πραγματικά λογοτεχνικό μου έργο. Και μιλάει για μια γοργόνα διαφορετική από τις άλλες. Πώς, λοιπόν, να μην είναι και το ίδιο βιβλίο διαφορετικό; Ευτύχισα στο ότι είχα και μια σπουδαία εικονογράφο, την Σάντρα Ελευθερίου, που με τις ζωγραφιές της έδωσε στην Ελισσώ μια πρόσθετη λάμψη!

Γιατί τα μυθικά πλάσματα, όπως οι γοργόνες, οι δράκοι κλπ, ασκούν τόση έλξη στους μικρούς και όχι μόνο αναγνώστες;

Μα, γιατί, όλοι μας, κάπου ταυτιζόμαστε με τις υπερφυσικές τους δυνάμεις. Ποιος δεν θα ’θελε να μπορεί να κολυμπάει κάτω απ’ το νερό σαν γοργόνα, ή να πετάει στον ουρανό πετώντας φωτιές από το στόμα του, σαν δράκος! Καθετί μαγικό ασκεί μια γοητεία πάνω μας, μια γοητεία στην οποια δεν μπορούν ν’ αντισταθούν ούτε οι μεγάλοι! Άλλωστε, στους καιρούς που ζούμε, η φαντασία είναι αυτή που θα μας δλωσει διεξόδους...

Η εκπομπή σας «Ουράνιο Τόξο» έχει αφήσει ένα κενό που δεν αναπληρώθηκε στην ελληνική τηλεόραση. Πως νιώθετε με την έλλειψη τέτοιων εκπομπών σήμερα;

Ακόμα κι όταν υπήρχε το Ουράνιο Τόξο, μην ξεχνάτε ότι είχε απομείνει η μοναδική ελληνική εκπομπή για παιδιά. Θέλω να πω πως και τότε ακόμα υπήρχε η έλλειψη. Θυμάμαι, το 1989, την τελευταία χρονιά που ήμουν εγώ Προϊστάμενος του Τμήματος Παιδικών Εκπομπών της ΕΡΤ, είχαμε δυο ώρες παιδικό πρόγραμμα κάθε μέρα, από το οποίο 76% ήταν Ελληνικό! Σιγά-σιγά, συρρικνώθηκε. Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Έλλειψη ενδιαφέροντος; Υπονόμευση; Ποιος ξέρει. Ένα είναι βέβαιο: κανείς από τους αρμόδιους που βρέθηκαν στο κεφάλι της Δημόσιας Τηλεόρασης δεν είδε ποτέ σοβαρά το θέμα «Παιδικό Πρόγραμμα». Κι αυτό είναι πραματικά μεγάλο κρίμα!

Πείτε μας δυο λόγια για εσάς: με τι ασχολείται ο Χρήστος Δημόπουλος όταν δεν γράφει τα βιβλία του;

Διαβάζει, πηγαίνει θέατρο ή κινηματογράφο, περπατάει στο βουνό, ταξιδεύει με τη φαντασία του και προσπαθεί να βρίσκεται κάπου κοντά στη θάλασσα για ν’ αγναντεύει το πέλαγος!