Όπως εξηγεί η γνωστή Γαλλίδα παιδο-ψυχίατρος δρ. Anne- Lise Ducanda, η πολύωρη απασχόληση των μικρών παιδιών με οτιδήποτε έχει οθόνη -είτε πρόκειται για τηλεόραση είτε για υπολογιστή, tablet ή κινητό- ενέχει σημαντικούς κινδύνους για την κοινωνικοποίηση και την ανάπτυξή τους.Πάρτε για παράδειγμα τα παιδικά τηλεοπτικά προγράμματα. Εκ πρώτης όψεως, δείχνουν απολύτως ασφαλή ή και ευεργετικά για τα παιδιά, γι' αυτό και συχνά χαρακτηρίζονται ως «εκπαιδευτικά». Όμως ένα παιδί που περνάει περισσότερο χρόνο βλέποντάς τα και λιγότερο εξερευνώντας το περιβάλλον του, μπορεί να παρουσιάσει δυσκολίες στο να ακολουθεί απλές εντολές. Οι χαρακτήρες των παιδικών εκπομπών συχνά ζητούν από τα παιδιά να επαναλάβουν λέξεις ή να μετρήσουν μαζί του, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί αντιλαμβάνεται ακριβώς τι λέει. Έτσι, μπορεί να μάθει με αυτόν τον τρόπο να μετράει μέχρι το εκατό αλλά να μην ξέρει τι να κάνει εάν του ζητήσουμε να μας δώσει τρία από τα παιχνίδια του. Ο λόγος είναι ότι έχει μάθει να μετράει χωρίς να ξέρει τι αντιπροσωπεύει κάθε αριθμός, να επαναλαμβάνει χωρίς να μαθαίνει.Σύμφωνα με τη δρα Ducanda, οι πιο σημαντικοί λόγοι να κρατήσουμε τα παιδιά μακριά από οθόνες είναι οι εξής: Δεν επιτρέπουν στο παιδί να αναπτύξει όσο χρειάζεται την αίσθηση της αφής. Ο εγκέφαλος των μικρών παιδιών αναπτύσσεται και δημιουργεί καινούριες συνάψεις καθώς αυτό εξερευνά τα αντικείμενα αγγίζοντάς τα ή ακόμα και βάζοντάς τα στο στόμα. Χωρίς την εμπλοκή της αίσθησης της αφής, δεν μπορεί να αναπτυχθεί στο μέγιστο. Εμποδίζουν το παιδί από το να εξερευνήσει το περιβάλλον του. Αντίθετα, το ενθαρρύνουν να απομονώνεται. Όταν παίζουμε με ένα παιδί και του δίνουμε για παράδειγμα μια μπάλα, εκείνο αρχίζει να αναλύει δεδομένα που σχετίζονται με εκείνη. Την πιάνει με τα χέρια του, συνειδητοποιεί ότι έχει στρογγυλό σχήμα κι ότι εάν την πιέσει πολύ το σχήμα της παραμορφώνεται. Κι όταν την πετά κι αυτή χτυπάει πάνω στον τοίχο και επιστρέφει προς τη μεριά του, ο εγκέφαλός του αξιοποιεί τις συνδέσεις που του επιτρέπουν να κατανοήσει έννοιες όπως η επαναφορά. Όταν βλέπει μια μπάλα στην οθόνη δεν μπορεί να δει τίποτα περισσότερο από ένα σταθερό αντικείμενο δύο διαστάσεων που, στην πραγματικότητα, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πρέπει να μάθει ότι είναι η μπάλα. Επιπλέον, οι παιδικές εκπομπές και τα παιχνίδια έχουν πολύ έντονα χρώματα και ήχους που διασπούν την προσοχή του. Δυσχεραίνουν την ανάπτυξη της γλωσσικής δεξιότητας. Τα παιδιά μαθαίνουν και κατανοούν καλύτερα τη μητρική γλώσσα τους μέσω της αλληλεπίδρασης με άλλους ανθρώπους. Όταν κάποιος τους μιλάει ενώ παράλληλα τα κοιτάζει και απευθύνεται σ' αυτά μιλώντας για αυτό που κάνει την ίδια στιγμή, μπορούν να συνδέσουν τις λέξεις με τις αντίστοιχες πράξεις. Όταν τις ακούει από ένα καρτούν που δεν απευθύνεται σε εκείνο, οι λέξεις περνάνε από το μυαλό του χωρίς να συνδέονται με κάτι συγκεκριμένο κι έτσι δεν βγάζουν κανένα νόημα. Η δρ. Ducanda εξηγεί ότι τα παιδιά που είναι υπερβολικά εκτεθειμένα σε οθόνες συχνά παρουσιάζουν προβλήματα παρόμοια με όσα εντάσσονται στο φάσμα του αυτισμού και συνιστά στους γονείς να περιορίσουν την ενασχόλησή τους με την τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια στο πολύ μία ώρα την ημέρα. Δείτε κι εδώ περισσότερες οδηγίες για παιδιά έως τεσσάρων ετών:
3 (σημαντικοί) λόγοι που τα παιδιά δεν πρέπει βρίσκονται πολλές ώρες μπροστά σε οθόνες
Όπως εξηγεί η γνωστή Γαλλίδα παιδο-ψυχίατρος δρ. Anne- Lise Ducanda, η πολύωρη απασχόληση των μικρών παιδιών με οτιδήποτε έχει οθόνη -είτε πρόκειται για τηλεόραση είτε για υπολογιστή, tablet ή κινητό- ενέχει σημαντικούς κινδύνους για την κοινωνικοποίηση και την ανάπτυξή τους.Πάρτε για παράδειγμα τα παιδικά τηλεοπτικά προγράμματα. Εκ πρώτης όψεως, δείχνουν απολύτως ασφαλή ή και ευεργετικά για τα παιδιά, γι' αυτό και συχνά χαρακτηρίζονται ως «εκπαιδευτικά». Όμως ένα παιδί που περνάει περισσότερο χρόνο βλέποντάς τα και λιγότερο εξερευνώντας το περιβάλλον του, μπορεί να παρουσιάσει δυσκολίες στο να ακολουθεί απλές εντολές. Οι χαρακτήρες των παιδικών εκπομπών συχνά ζητούν από τα παιδιά να επαναλάβουν λέξεις ή να μετρήσουν μαζί του, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί αντιλαμβάνεται ακριβώς τι λέει. Έτσι, μπορεί να μάθει με αυτόν τον τρόπο να μετράει μέχρι το εκατό αλλά να μην ξέρει τι να κάνει εάν του ζητήσουμε να μας δώσει τρία από τα παιχνίδια του. Ο λόγος είναι ότι έχει μάθει να μετράει χωρίς να ξέρει τι αντιπροσωπεύει κάθε αριθμός, να επαναλαμβάνει χωρίς να μαθαίνει.Σύμφωνα με τη δρα Ducanda, οι πιο σημαντικοί λόγοι να κρατήσουμε τα παιδιά μακριά από οθόνες είναι οι εξής: Δεν επιτρέπουν στο παιδί να αναπτύξει όσο χρειάζεται την αίσθηση της αφής. Ο εγκέφαλος των μικρών παιδιών αναπτύσσεται και δημιουργεί καινούριες συνάψεις καθώς αυτό εξερευνά τα αντικείμενα αγγίζοντάς τα ή ακόμα και βάζοντάς τα στο στόμα. Χωρίς την εμπλοκή της αίσθησης της αφής, δεν μπορεί να αναπτυχθεί στο μέγιστο. Εμποδίζουν το παιδί από το να εξερευνήσει το περιβάλλον του. Αντίθετα, το ενθαρρύνουν να απομονώνεται. Όταν παίζουμε με ένα παιδί και του δίνουμε για παράδειγμα μια μπάλα, εκείνο αρχίζει να αναλύει δεδομένα που σχετίζονται με εκείνη. Την πιάνει με τα χέρια του, συνειδητοποιεί ότι έχει στρογγυλό σχήμα κι ότι εάν την πιέσει πολύ το σχήμα της παραμορφώνεται. Κι όταν την πετά κι αυτή χτυπάει πάνω στον τοίχο και επιστρέφει προς τη μεριά του, ο εγκέφαλός του αξιοποιεί τις συνδέσεις που του επιτρέπουν να κατανοήσει έννοιες όπως η επαναφορά. Όταν βλέπει μια μπάλα στην οθόνη δεν μπορεί να δει τίποτα περισσότερο από ένα σταθερό αντικείμενο δύο διαστάσεων που, στην πραγματικότητα, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πρέπει να μάθει ότι είναι η μπάλα. Επιπλέον, οι παιδικές εκπομπές και τα παιχνίδια έχουν πολύ έντονα χρώματα και ήχους που διασπούν την προσοχή του. Δυσχεραίνουν την ανάπτυξη της γλωσσικής δεξιότητας. Τα παιδιά μαθαίνουν και κατανοούν καλύτερα τη μητρική γλώσσα τους μέσω της αλληλεπίδρασης με άλλους ανθρώπους. Όταν κάποιος τους μιλάει ενώ παράλληλα τα κοιτάζει και απευθύνεται σ' αυτά μιλώντας για αυτό που κάνει την ίδια στιγμή, μπορούν να συνδέσουν τις λέξεις με τις αντίστοιχες πράξεις. Όταν τις ακούει από ένα καρτούν που δεν απευθύνεται σε εκείνο, οι λέξεις περνάνε από το μυαλό του χωρίς να συνδέονται με κάτι συγκεκριμένο κι έτσι δεν βγάζουν κανένα νόημα. Η δρ. Ducanda εξηγεί ότι τα παιδιά που είναι υπερβολικά εκτεθειμένα σε οθόνες συχνά παρουσιάζουν προβλήματα παρόμοια με όσα εντάσσονται στο φάσμα του αυτισμού και συνιστά στους γονείς να περιορίσουν την ενασχόλησή τους με την τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια στο πολύ μία ώρα την ημέρα. Δείτε κι εδώ περισσότερες οδηγίες για παιδιά έως τεσσάρων ετών:
Κατηγορία:
Παιδιά
