1) Πιέζουμε το παιδί να φάει. Τα πιτσιρίκια είναι απλώς άνθρωποι σε μίνι μέγεθος και όπως ισχύει για όλους μας υπάρχουν μέρες που πεινάνε περισσότερο και άλλες που πεινάνε λιγότερο.

2) Αναγκάζουμε το παιδί να αδειάσει το πιάτο του. Μπορεί η πρόθεσή μας να είναι η καλύτερη –εξάλλου, πώς θα εξασφαλίσουμε ότι ο οργανισμός του θα λάβει όλα τα θρεπτικά συσταικά που χρειάζεται;- όμως με αυτό τον τρόπο εξασκούμε το παιδί να μην «ακούει» το σώμα του όταν αποφασίζει πόσο θα φάει αλλά τις φωνές μας. Κι αυτό μπορεί στο μέλλον να το κάνει πιο ευάλωτο σε διατροφικές διαταραχές, όπως αναφέρει στο βιβλίο της Fearless Feeding: How to Raise Healthy Eaters From High Chair to High School, η διατροφολόγος Τζιλ Καστλ.

3) Παρουσιάζουμε το γλυκό σαν το καλύτερο μέρος του γεύματος. «Φάε άλλη μία μπουκιά μπρόκολο και θα σου δώσω σοκολάτα». Πόσες φορές το έχουμε πει! Όμως έτσι στα μάτια του παιδιού το γλυκό αποκτά μεγαλύτερη αξία. Το ίδιο ισχύει και το junk food.

4) Όταν δεν τρώει το φαγητό, του φτιάχνουμε κάτι πρόχειρο. Στο σημείο αυτό συμφωνούν άπαντες οι παιδοψυχολόγοι, διατροφολόγοι και παιδίατροι: όλη η οικογένεια τρώει το ίδιο φαγητό. Τελεία. Το πολύ πολύ να ζητήσετε από το πρωί ή την προηγούμενη από τα παιδιά τι προτιμούν ανάμεσα σε δύο επιλογές που θα ορίσετε εσείς.

5) Παραγεμίζουμε το πιάτο τους. Ακόμα κι αν το παιδί έχει να φάει δυο μέρες, μην μπείτε στον πειρασμό να του δώσετε διπλή μερίδα για να… ισοφαρίσει την απώλεια. Η μεγάλη ποσότητα μπορεί να το τρομάξει και να μη φάει και πάλι καθόλου. Σερβίρετε πάντα μια μερίδα ανάλογη με την ηλικία του.

6) Χρησιμοποιούμε το φαγητό σαν επιβράβευση ή τιμωρία. «Αν δεν μαζέψεις το δωμάτιό σου θα φτιάξω ρεβίθια». Ή «κάνε μια επανάληψη στην ιστορία και θα παραγγείλουμε πίτσα». Έρευνες έχουν συνδέσει τη χρήση του φαγητού με αυτό τον τρόπο με διατροφικές διαταραχές στην ενήλικη ζωή, καθώς μαθαίνουν στο παιδί θα συνδυάζει την τροφή με τα συναισθήματά του. Είναι προτιμότερο να προτείνετε κάτι άλλο, όπως αυτοκόλλητα, όταν θέλετε να το επιβραβεύσετε για κάτι.