Όλοι ξέρουμε ότι όταν τα παιδιά παίζουν με το τάμπλετ είναι πιο ήσυχα και πιο «εύκολα» από οποιαδήποτε άλλη στιγμή, όμως αυτά δεν είναι τα καλύτερα παιχνίδια για εκείνα. Τα παιδιά είναι γεννημένα να τρέχουν, να πηδάνε, να σκαρφαλώνουν, να κάνουν ποδήλατο και όχι να βρίσκονται καθισμένα με τις ώρες σε έναν καναπέ. Από την άλλη, όλα αυτά τα «φυσιολογικά» παιχνίδια συχνά αγχώνουν τους γονείς που, καθώς προσπαθούν να τα προστατέψουν από κάθε κακό, αισθάνονται ότι τα παιδιά τους κινδυνεύουν. Όμως τα παιδιά λατρεύουν τις δραστηριότητες που έχουν ρίσκο –ακόμα και το ρίσκο να χτυπήσουν. Σύμφωνα με άρθρο της καθηγήτριας Πρώιμης Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Trondheim στη Νορβηγία, Ellen Sandseter «τα ‘επικίνδυνα’ παιχνίδια είναι συναρπαστικά για τα παιδιά. Πρόκειται για τις δραστηριότητες που συνήθως γίνονται σε εξωτερικό χώρο, επιτρέπουν στα παιδιά να δοκιμάσουν εμπειρίες που δεν έχουν ξαναζήσει και τους δίνουν την ευκαιρία να τεστάρουν τα όριά τους». Όσο άβολη κι αν είναι για τους γονείς η ιδέα ότι αυτά τα παιχνίδια μπορεί να προκαλέσουν καρούμπαλα ή άλλα χτυπήματα, τόσο ευεργετική είναι για τα παιδιά γιατί τους επιτρέπει να δαμάσουν το φόβο τους και να προσαρμόσουν τη συμπεριφορά τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεπεράσουν τα εμπόδια.

Αυτά είναι τα 4 είδη «επικίνδυνων παιχνιδιών που έχουν ανάγκη τα παιδιά

Αυτά όπου σκαρφαλώνουν ψηλά

Ανεβαίνοντας σε δέντρα, σε τοίχους αναρρίχησης ή σε άλλες ψηλές κατασκευές, τα παιδιά νιώθουν ικανοποίηση γιατί νιώθουν ότι έχουν καταφέρει κάτι που είναι έξω από τα όρια της ασφάλειάς τους. Επιπλέον, αναπτύσσουν τη μυική τους δύναμη και την αντοχή, ενώ εξασκούν την ισορροπία και το συντονισμό των κινήσεών τους.

Αυτά όπου «μάχονται» με άλλα παιδιά

Το συγκεκριμένο είδος παιχνιδιού περιλαμβάνει τις μάχες σώμα με σώμα αλλά και το κυνηγητό και βοηθάει στην ανάπτυξη της μυϊκής δύναμης, της αντοχής και κυρίως της αυτοσυγκράτησης. Σε τέτοια παιχνίδια είναι αναμενόμενο τα αίματα να «ανάψουν» και οι συμμετέχοντες να νιώσουν θυμό ή οργή. Εάν όμως δεν μάθουν να ελέγχουν αυτά τα συναισθήματα, θα βιώσουν άμεσα τις συνέπειες (γιατί πιθανότατα η μαμά θα τους απομακρύνει και υα χάσουν το παιχνίδι). Έτσι, αναγκάζονται να μάθουν πώς να ρίχνουν τους τόνους προκειμένου να μη στερηθούν τη διασκέδαση.

Αυτά όπου τρέχουν γρήγορα

Η σκηνή είναι πολύ συνηθισμένη: τα παιδιά τρέχουν λες και πρέπει να ξεφύγουν από κάτι τρομερό κι οι γονείς φωνάζουν «πιο σιγά, θα χτυπήσετε». Όμως αυτό το ξέφρενο τρέξιμο είναι που επιτρέπει στο παιδί να μάθει να ορίζει την αίσθηση του χώρου γύρω του, ενώ του προσφέρει μια αίσθηση ενθουσιασμού –κυρίως όταν έχει τη δυνατότητα να τρέξει με ποδήλατο, skate ή πατίνι, οπότε η ταχύτητα είναι ακόμα πιο μεγάλη. Το ίδιο ενθουσιώδες συναίσθημα νιώθει κι όταν πηγαίνει πολύ ψηλά στην κούνια.

Αυτά όπου νιώθουν ότι κανείς δεν τους επιβλέπει

Δεν λέει κανείς να αφήσουν οι γονείς ένα παιδί να απομακρυνθεί και να βρεθεί κάπου όπου δεν το βλέπουν, όμως όταν παιδί αισθάνεται ότι δεν έχει την «κάλυψη» τω ν «μεγάλων>» (παρόλο που του άγρυπνο μάτι τους είναι εκεί –απλά εκείνο δεν το νιώθει), ανακαλύπτει νέους τρόπους για να δαμάσει το φόβο για το άγνωστο και να οικειοποιηθεί ένα περιβάλλον που του είναι ξένο.