Ο αισιόδοξος άνθρωπος, μεγαλώνει ή γίνεται; Είναι γεγονός πως όσοι έχουν θετικό τρόπο σκέψης αντιμετωπίζουν δυναμικά όποιες προκλήσεις και αν συναντήσουν. Είναι συμπαθητικοί και μεταδίδουν καλή ενέργεια γύρω τους.  Αλήθεια πώς γίνεται να  «φυτρώσουμε τον ήλιο» στην καρδιά των παιδιών μας;

Δεν γκρινιάζω πια. Πολλές φορές σκεφτόμαστε δυνατά, κυρίως όταν έχουμε άγχος παρουσία των παιδιών, με φράσεις τύπου «Δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβουμε», «Πάντα φτάνουμε τελευταίοι στο σχολείο» «και που θα βρω λεφτά για να αγοράσω αυτό  το εξάρτημα;»  Όταν γκρινιάζουμε για τα πάντα, όταν επικεντρωνόμαστε, εμείς οι ίδιοι,  στο δυσάρεστο και τις αρνητικές σκέψεις δεν είναι λογικό να μάθουν τα παιδιά μας να κάνουν το ίδιο; Καλύτερα λοιπόν να  δώσουμε βάση σε θετικές σκέψεις όπως «αισθάνομαι ανακούφιση που ολοκλήρωσα με επιτυχία αυτή τη δουλειά» ή «Δεν φαντάζεσαι πόσο χάρηκα που πέτυχα την κυρία Τάδε στο δρόμο»

Ξεκινάμε νωρίς! Για να αποκτήσουν τα παιδιά μας αποφασιστικότητα, την αίσθηση πως  «αυτό μπορώ να το κάνω», πρέπει από μικρή ηλικία να δείξουμε εμπιστοσύνη στις ικανότητες τους και να τους δώσουμε την ευκαιρία να μας το αποδείξουν. Οι ειδικοί επιβεβαιώνουν πως αν αναθέσουμε στο παιδί μας κάποια δoυλειά στο σπίτι (ανάλογη βέβαια της ηλικίας του κάθε παιδιού), εκείνο θα αισθανθεί  πως μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάτι, θα αισθανθεί δυνατό και θα «ανέβει» ψυχολογικά.

Παίρνουμε το ρίσκο. Η καθημερινή μας αγωνία ως γονείς είναι  να καταφέρουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από όποιο κακό μπορεί να γίνει  ή να τους συμβεί.  Βέβαια άλλο να μην επιτρέψουμε να πληγωθεί το παιδί μας και άλλο να το αποτρέπουμε από φόβο και μόνο φόβο: τότε απλά καλλιεργούμε την ανασφάλεια μέσα του. Πρέπει με λίγα λόγια να «λασκάρουμε τα λουριά». Αφήνουμε το παιδί μας λ.χ. να ξεκινήσει ιστιοπλοΐα ή να πάει κατασκήνωση το καλοκαίρι. Ένα παιδί που δεν φοβάται να δοκιμάσει νέα πράγματα θα γίνει  ένας άνθρωπος με θετική αντίληψη για τη ζωή.

Μετράμε ως το δέκα πριν αντιδράσουμε. Αφήνουμε το παιδί μας να χειριστεί μόνο του ένα πρόβλημα. Δύσκολο μεν, αξιοθαύμαστα τα αποτελέσματα δε:  Αν τιθασεύσουμε το μητρικό μας ένστικτο και δεν βιαστούμε να «προστατεύσουμε» το παιδί μας τότε η αίσθηση της επίτευξης όταν τα βγάλει πέρα μόνο του, μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχει για την ψυχοσύνθεση του. Ας φανταστούμε πόσο θα χαρεί εάν το αφήσουμε μόνο του να λύσει ένα παζλ  ή αν καταφέρει να συναρμολογήσει ένα – απλό – αντικείμενο από τα ΙΚΕΑ.

Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο

Η δυσκολία, το πρόβλημα, το λάθος θα συμβεί και στο δικό μας το παιδί. Δεν χρειάζεται όμως και να του κοστίσει σε αυτοπεποίθηση: τα «δεν είμαι έξυπνη», «καλά χάλια ποδόσφαιρο παίζω», «δεν έχω ιδέα πώς να ζωγραφίσω»  είναι φράσεις που φανερώνουν  πως το παιδί μας έχει χάσει το θάρρος του. Και αυτό δεν το θέλουμε καθόλου. Γι ’αυτό ενθαρρύνουμε θετικότερες σκέψεις με όποιο τρόπο δυνατό.

Όμως, ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν χρειάζεται να λέμε ψέματα στα παιδιά μας και να τους «φουσκώνουμε» τα μυαλά. Τέτοια αντιμετώπιση μόνο θετικά αποτελέσματα δεν θα έχει. Τα παιδιά διαισθάνονται την ψεύτικη αισιοδοξία, την υπερφίαλη κουβέντα και αντιδρούν, συνήθως, άσχημα. Όπως διευκρινίζουν  ψυχολόγοι ένας άνθρωπος με θετικό τρόπο σκέψης  είναι πρώτα απ΄ όλα ρεαλιστής, δεν πετάει στα σύννεφα. Όταν είμαστε ειλικρινείς με το παιδί μας  είναι γιατί θέλουμε να ξέρει τι του γίνεται και πώς να αντιδράσει αναλόγως.