Θα έχετε παρατηρήσει ότι σχεδόν όλα τα νήπια περνάνε από μια φάση που τσιρίζουν, γκρινιάζουν, πεισμώνουν και γενικά κάνουν ό,τι μπορούν για να μας εκνευρίσουν! Στην πραγματικότητα, απλώς διανύουν ένα στάδιο της ανάπτυξής τους που προϋποθέτει όλα αυτά που εμείς αποκαλούμε απλώς «ενοχλητικές συνήθειες». Οπότε, δεν έχουμε παρά να κάνουμε υπομονή, μέχρι να το ξεπεράσουν! Αυτές είναι μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές αντιδράσεις αυτή της ηλικίας:

Τσιρίζουν

Γιατί να χρησιμοποιήσουν κανονικές λέξεις για να ζητήσουν αυτό που θέλουν, αφού μπορούν απλώς να σπάσουν τα τύμπανα όλων; Σίγουρα δεν τον λες ευχάριστο, όμως αυτός ο στριγκός ακατάληπτος ήχος που βγαίνει από κατευθείαν από το λαρύγγι του παιδιού σας όταν θέλει κάτι είναι απολύτως φυσιολογικός. Ο λόγος ύπαρξής της είναι ότι τα νήπια δεν έχουν ακόμα αναπτύξει πλήρως τις κοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητές τους και δεν ξέρουν ακόμα πώς να εκφράσουν αυτό που αισθάνονται. Θα τους πάρει λίγο χρόνο και μετά θα μπορείτε να συνεννοήστε χωρίς φωνές!

Γκρινιάζουν

Μετά τις τσιρίδες, η γκρίνια πρέπει να είναι η πιο ενοχλητική συνήθεια των παιδιών νηπιακής ηλικίας. Πρόκειται και πάλι για μια φυσιολογική αντίδραση, η οποία κρύβει πίσω της πολλές διαφορετικές αιτίες, τις οποίες όμως εκείνα δεν ξέρουν ακόμα τον κατάλληλο τρόπο για να εκφράσουν. Κάθε φορά που βλέπετε ότι το παιδί σας γκρινιάζει, λοιπόν, αναρωτηθείτε μήπως για κάποιο λόγο νιώθει ότι δεν έχει τον έλεγχο μιας κατάστασης και αισθάνεται ανυπεράσπιστο ή μήπως αναζητά με αυτόν τον τρόπο την επικοινωνία μαζί σας.

Θέλουν να τα κάνουν όλα μόνα τους

Ακόμα και όσα απλώς δεν μπορούν ακόμα να κάνουν χωρίς βοήθεια. Κι όμως, δεν έχουν σκοπό να εκνευρίσουν (ή να καθυστερήσουν) τους γονείς επιμένοντας να βάλουν μόνα τα παπούτσια τους ή να φάνε χωρίς βοήθεια το φαγητό τους! Αντιθέτως, δηλώνουν την επιθυμία τους να κατακτήσουν λίγη ακόμα ανεξαρτησία, ώστε να μην χρειάζεται να είμαστε συνέχεια δίπλα τους. Καθώς τα παιδιά ανακαλύπτουν τις δεξιότητες και τις ικανότητές τους, νιώθουν την ανάγκη να τις χρησιμοποιήσουν, ώστε να γίνουν κάποια στιγμή αυτόνομα άτομα.

Θέλουν πάντα ό,τι έχει ο άλλος

«Είναι δικό μου», «θέλω αυτό», «δώσ' το μου» είναι μερικές από τις πολύ συνηθισμένες εκφράσεις των νηπίων που βρίσκουν πολύ πιο ελκυστικό οτιδήποτε ανήκει σε κάποιον άλλον (ακόμα κι αν είναι πανομοιότυπο με το δικό τους). Όσο «κακομαθημένο» κι αν το κάνει να φαίνεται, αυτή η παρόρμηση είναι ο τρόπος με τον οποίο προπονείται για να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα στις κοινωνικές σχέσεις του.

Μιλάνε συνέχεια

Πολύ συχνά σε μια γλώσσα που αν και μοιάζει με τη δική μας δεν είναι απόλυτα κατανοητή παρά μόνο σε εκείνα. Για τα παιδιά όμως αυτοί οι ατελείωτοι μονόλογοι είναι ένα απαραίτητο κομμάτι της εξάσκησης που θα τους επιτρέψει να κατακτήσουν σιγά σιγά τους κανόνες της μητρικής τους γλώσσας. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να τους μετατρέψουμε σε διαλόγους ή, όταν δεν αντέχουμε άλλο, να προσποιηθούμε ότι δεν τα ακούμε (αλλά όχι να απαιτούμε να σταματήσουν).

Σκαρφαλώνουν σε έπιπλα

Καρέκλες, καναπέδες, κρεβάτια, ράφια, βιβλιοθήκες... για τα νήπια όλα αυτά δεν είναι παρά σκαλοπάτια που τα προκαλούν να σκαρφαλώσουν για να κατακτήσουν μια άγνωστη σε εμάς κορυφή. Όσο κι αν μας κάνουν να καρδιοχτυπάμε, με αυτό τον τρόπο εξασκούν τις κινητικές δεξιότητές τους. Αυτό που έχουν ανάγκη από εμάς είναι να τους εξασφαλίσουμε τη δυνατότητα να μπορούν να το κάνουν χωρίς να κινδυνεύουν (μια βόλτα στην παιδική χαρά είναι μια καλή ιδέα).