Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που έγινε από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα στις ΗΠΑ, το 50% των κοριτσιών ηλικίας μόλις 3 έως 6 ετών που ρωτήθηκαν δήλωσαν πως πιστεύουν ότι είναι «πολύ χοντρά». Όπως σχολιάζει σε συνέντευξή της η δρ. Ρόμπιν Σίλβερμαν, συγγραφέας του βιβλίου «Good Girls Don’t Get Fat» τα μηνύματα που στέλνει η σύγχρονη κουλτούρα στο μυαλό των παιδιών, ήδη από αυτή την τόσο τρυφερή ηλικία, είναι ανησυχητικά. «Η επιρροή των ΜΜΕ είναι καταλυτική, γιατί υπάρχουν παντού», λέει. «Ωστόσο, τα παιδιά δεν επηρεάζονται μόνο από τις εικόνες που βλέπουν στην τηλεόραση, τα περιοδικά ή το ίντερνετ αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως οι γονείς, οι φίλοι, οι δάσκαλοι. Σε πολλές περιπτώσεις, από όλες αυτές τις μεριές τα κορίτσια δέχονται από μικρή ηλικία το μήνυμα ότι το να παίρνεις βάρος είναι κάτι «κακό», ενώ το να είσαι αδύνατη είναι «καλό». Το πρότυπο της αδύνατης γυναίκας προβάλλεται συνεχώς: ακόμα και οι γυναικείοι χαρακτήρες στα παιδικά κινούμενα σχέδια ή οι ηρωίδες των ηλεκτρονικών παιχνιδιών είναι συνήθως πολύ λεπτοί. Έτσι, πολλά από αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν πιστεύοντας ότι το να είσαι αδύνατος είναι αυτοσκοπός».
Τι μπορούν όμως να κάνουν οι μαμάδες για να προσφέρουν στις κόρες τους ένα σωστό πρότυπο, αντίθετα με ό,τι προβάλλεται από τα ΜΜΕ; «Τα παιδιά στη νηπιακή ηλικία επηρεάζονται κυρίως από τους γονείς τους», λέει η Σίλβερμαν. «Και μια κουβέντα από τη μαμά, όπως «είσαι χοντρή» ή «μ’ αυτό που φοράς φαίνεσαι παχουλή» έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα από όση νομίζουμε». Επίσης, τα πολύ συχνά "πειράγματα" ή "χαϊδευτικά" με σαφείς αναφορές στο βάρος του παιδιού όπως "χοντρούλα μου", "γουρουνίτσα μου" ή "αφρατούλι μου", μπορεί να ακούγονται χαριτωμένα όταν τα λέμε σε ένα μωρό, όμως υπάρχει ο κίνδυνος να ακολουθούν το παιδί για πολλά χρόνια και να συμβάλουν στη δημιουργία της αυτοεικόνας τους.
Ακόμα όμως κι αν προσέχουμε να μη σχολιάζουμε ποτέ την εξωτερική εμφάνιση του παιδιού μας, είναι πιθανό να στέλνουμε τα λάθος μηνύματα μέσα από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη δική μας στον καθρέφτη. Είμαστε –ακόμα και σ’ αυτό- πρότυπα για τα παιδιά μας. Όταν, λοιπόν, λέμε «εσύ να μη γίνεις χοντρή σαν τη μανούλα», αυτό που ακούει η κόρη μας είναι «η μαμά μου που την αγαπώ και μ’ αγαπάει δεν είναι πολύ ευχαριστημένη με τον εαυτό της και μάλλον ούτε κι εγώ πρέπει να είμαι ευχαριστημένη με τον δικό μου». Σκεφτείτε ένα κοριτσάκι που όλοι της λένε πόσο μοιάζει στη μαμά κι από τη μητέρα της ακούει συνεχώς πόσο παχιά ή άσχημη είναι . Ακόμα κι αν δεν το λέει με λόγια αλλά ρουφώντας την κοιλιά για να τη βγάλουν φωτογραφία ή τσιμπώντας το λίπος στους μηρούς όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη φορώντας το μαγιό. Είναι λογικό να σκεφτεί πως «αν η μαμά είναι άσχημη τότε κι εγώ που της μοιάζω τόσο είμαι χάλια».
Είναι σωστό να λέω στην κόρη μου «είσαι πολύ όμορφη;»
Ναι, απαντάει η Σίλβερμαν, αρκεί τα κοπλιμέντα να μην αρχίζουν και τελειώνουν στην εξωτερική ομορφιά της. Πείτε της πόσο όμορφη είναι, αλλά και πόσο ωραία χρώματα είχε η ζωγραφιά της ή πόσο περήφανους σας έκανε όταν πήγε να παρηγορήσει το παιδάκι που χτύπησε στην παιδική χαρά. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους χρειάζονται 21 ημέρες για να καθιερωθεί μια συνήθεια, οπότε εάν αρχίσετε σήμερα να λέτε κάθε μέρα στα παιδιά σας τρία θετικά πράγματα –που δεν έχουν σχέση με την εικόνα τους- σε λιγότερο από ένα μήνα θα έχουν μάθει να νιώθουν καλά επειδή, για παράδειγμα, έβαλαν ένα γκολ, βοήθησαν ένα φίλο, έγραψαν με όμορφα γράμματα το όνομά τους ή τακτοποίησαν τα παιχνίδια τους.
