Σάββατο απόγευμα και είσαι καλεσμένη σε πάρτυ! Όχι φίλη-μανούλα τα δωδεκάποντα φύλαξε τα ξανά πίσω στο κουτί τους, το στράπλες  μπλουζάκι δεν θα σε βολέψει και το τσαντάκι φάκελο μπορείς να το χρησιμοποιήσεις μόνο ως πορτοφόλι. Η πρόσκληση απόψε είναι για παιδικό πάρτυ!  
Πολύ συχνά οι επαγγελματίες στον κλάδο της ψυχικής υγείας μιλάνε για την σχέση γονιού-παιδιού αναφερόμενη κυρίως στην μητέρα που, όχι άδικα, μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Πως νιώθει όμως ένας άντρας στο άκουσμα του ερχομού του παιδιού του και ποιοι παράγοντες καθορίζουν αυτή τη νέα σχέση που μέλλεται να σχηματιστεί; Υπάρχει «χώρος» γι’ αυτόν στην τόσο στενή και δυνατή σχέση μητέρας-παιδιού που ξεκινάει 9 μήνες πριν;
Την συναντάμε παντού, στο σπίτι, στην δουλειά, στις χαρές μας, στις λύπες μας , στους αγώνες μας, στις σχέσεις μας, στις απογοητεύσεις μας… Είναι ο άνθρωπος εκείνος που το μωρό συναντάει για πρώτη φορά. Η πρώτη φωνή που ακούει, τα πρώτα του βήματα και τα πρώτα του ερεθίσματα, εσωκλείονται στην λέξη «μαμά».
Αν και είμαι αντίθετη στο να γιορτάζουμε κάτι ή κάποιον μια συγκεκριμένη ημέρα του χρόνου, ειδικά ένα τόσο σπουδαίο πρόσωπο όπως είναι Μητέρα. Η ημέρα αυτή θα μπορούσε να είναι μια μέρα ανάμνησης, ανασκόπησης σε όλα όσα μας έχει χαρίσει.
Σ' όλες τις γωνιές του πλανήτη, ακόμα και στις πιο αδικημένες, η εικόνα της μητρικής αγκαλιάς που ξεχειλίζει άδολη αγάπη δεν μπορεί παρά να σου γλυκάνει την ψυχή.
Αποτελεί τον πιο δυνατό ψίθυρο στο λόμπι των μπαμπάδων: «ψιτ, φίλε, η ζωή μετά το παιδί τελειώνει». Μετά το πρώτο παγωμένο βλέμμα του wanna-be (αν υπάρχει τέτοια κατηγορία στο ανδρικό φύλο…) ή μελλοντικού πατέρα, ο τρομοκράτης μειδιά για να ελαφρύνει το κλίμα. Στην πραγματικότητα, το εννοεί απόλυτα.
Θυμάμαι ακόμη, έστω και μετά από τόσα χρόνια, το έντρομο βλέμμα της μητέρας μου όταν ο τρίχρονος τότε αδελφός μου της ζήτησε να βάλει ένα επιπλέον πιάτο στο τραπέζι για τον φανταστικό του φίλο τον οποίο αποκαλούσε Ηρακλή. Είμαι σίγουρη πως πολλοί γονείς θα έχουν βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση, ψάχνοντας συνήθως πανικόβλητοι τον λόγο για τον οποίο το παιδί τους έχει έναν ή περισσότερους φανταστικούς φίλους.
Ένα αρκετά σημαντικό ποσοστό νέων μπαμπάδων βιώνει συμπτώματα κατάθλιψης μετά τη γέννηση του παιδιού τους, όμως συνήθως το πρόβλημα δεν εντοπίζεται και δεν αντιμετωπίζεται σωστά.
Κάθε φορά που σαν παιδάκι με πήγαιναν στο τσίρκο θυμάμαι πως με μάγευαν οι ακροβάτες - πάντα. Τους κοιτούσα με κομμένη την ανάσα να σκαρφαλώνουν στις ανεμόσκαλες τους τόσο ψηλά που στο τέλος, δεν ξεχώριζα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους παρά μόνο τα περίτεχνα κα αστραφτερά τους κοστούμια. Τη δε στιγμή που ξεκινούσαν τα τύμπανα να χτυπούν, η καρδούλα μου έχανε το ρυθμό της κοιτώντας αποσβολωμένη τους ακροβάτες, άλλοτε να ισορροπούν στο τεντωμένο σχοινί και άλλοτε να κάνουν κούνια με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω.
"Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τίποτα από μόνα τους και είναι κουραστικό για τους μεγάλους να προσπαθούν πάντα και συνέχεια να τους εξηγούν τα πράγματα".


Εγγραφή στο Newsletter