Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να χειραγωγούμε τις κοινωνικές του σχέσεις ή ακόμα χειρότερα, να δωροδοκούμε άλλα παιδάκια να τους κάνουν παρέα. Μπορούμε να βοηθήσουμε με διακριτικό τρόπο χωρίς να ασκούμε απολυταρχικό έλεγχο με αρνητικές επιπτώσεις στη κοινωνική ζωή των παιδιών μας. Οι απολυταρχικοί γονείς μεγαλώνουν παιδιά κλεισμένα στον εαυτό τους, με χαμηλή αυτοεκτίμηση ή το αντίθετο, παιδιά που είναι εχθρικά και επιθετικά.

Αφήνουμε τα παιδιά να παίξουν με συνομηλίκους τους. Αν το παιδί μας είναι προσχολικής ηλικίας τότε το γράφουμε σε παιδότοπους ή μέρη όπου μπορεί να συναντήσει και να παίξει με άλλα παιδιά σε καθημερινή βάση. Το πηγαίνουμε στη παιδική χαρά ή σε πάρκα για να έχει την ευκαιρία να βρεθεί και να συνυπάρξει με άλλα συνομήλικα. Με αυτό τον τρόπο όταν πάει σχολείο, θα έχει ήδη αναπτύξει θάρρος και δεξιότητες απαραίτητες για να πλησιάσει άλλα παιδιά.

Όταν το παιδί μας έρχεται σε επαφή με άλλα παιδιά μαθαίνει τι σημαίνει συνεργασία, ομαδικό πνεύμα και πως δεν πρέπει να κάνουμε ζαβολιές όταν παίζουμε. Το παιχνίδι από την άλλη μαθαίνει στο παιδί μας τη σημασία των κανόνων, γνώση απαραίτητη για την μετέπειτα εξέλιξη του καθώς τα παιχνίδια και κοινωνικές σχέσεις διέπονται από κανόνες.
Στο σπίτι το περιβάλλον συγχωρεί και ανέχεται τις ζαβολιές όμως τα παιδιά τις περισσότερες φορες δεν είναι εξίσου ανεκτικά ούτε συγχωρούν.

Παίζουμε με το παιδί μας σαν συνομήλικοι. Καθόμαστε μαζί του στο πάτωμα και στήνουμε τουβλάκια ή παίζουμε παιχνίδια ρόλων. Αν τα παιδιά μας πηγαίνουν σχολείο, βγαίνουμε έξω και παίζουμε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο ή άλλο ομαδικό παιχνίδι. Η επαφή με το παιδί μας θα μας αφήσει να καταλάβουμε πολλά για τον χαρακτήρα του αλλά και πως φέρεται στα συνομήλικα του παιδιά. Επίσης, έρευνες επιβεβαιώνουν πως όσα παιδιά έχουν κοινωνικές δεξιότητες, έχουν γονείς που απολαμβάνουν να παίζουν μαζί τους, δεν ασκούν κριτική την ώρα του παιχνιδιού και ανταποκρίνονται κάθε φορά στις ιδέες τους όταν παίζουν.

Συζητούμε με το παιδί μας για τους φίλους του. Ζητούμε να μάθουμε πώς πέρασε τη μέρα του στον παιδικό σταθμό ή στο σχολείο με ερωτήσεις τύπου: «με ποια παιδιά έπαιξες σήμερα» ή «γιατί σου αρέσει να παίζεις συνέχεια με τον φίλο σου τον Χ;». Αφήνουμε το παιδί να μας εξομολογηθεί για όσους τον στεναχώρησαν και το αναλύουμε: «πώς αισθάνθηκες όταν σου πήρε το φτυάρι στο πάρκο;», «Γιατί νομίζεις το έκανε αυτό;», «Τι θα κάνεις την επόμενη φορά που θα παίξετε μαζί;» 
Αν είναι το παιδί μας αυτό που πήρε από κάποιο άλλο παιδί το φτυάρι, τότε ρωτάμε τις ίδιες ερωτήσεις αλλά παράλληλα συμβουλεύουμε πως μπορεί να εκφραστεί με άλλο τρόπο εκτός από το να φερθεί άσχημα. Μαθαίνουμε στα παιδιά να είναι ευγενικά όταν συνομιλούν με τα άλλα παιδιά. Ννα δίνουν προσοχή όταν τους μιλάνε οι φίλοι τους, να τους ακούν και να ανταποκρίνονται σε ό,τι τους λένε.

Είναι σημαντικό να λύνουμε με συζήτηση τυχόν προβλήματα μαζί. Με συζήτηση, όχι κήρυγμα. Μερικές φορές αυτό που χρειάζεται είναι απλά να ακούσουμε πως αισθάνονται τα παιδιά μας και να βρούμε από κοινου πως θα χειριστούμε καταστάσεις που τα προβληματίζουν. Βοηθούμε τα παιδιά μας να χειριστούν τα αρνητικά τους συναισθήματα και τις παρορμήσεις αντί να τα τιμωρήσουμε ή να τα μειώσουμε.

Φυσικά δεν επεμβαίνουμε στα παιχνίδια του εκτός εάν  δούμε πως υπάρχει κίνδυνος να πάθει κάτι κακό ή αν η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια και τα παιδιά δεν μπορούν αν τα βρούν μεταξύ τους. Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν, όσο είναι αυτό δυνατόν, να τα βγάζουν πέρα μόνα τους πάντα φυσικά κάτω από το άγρυπνο βλέμμα μας. 

Προσέχουμε για τη πιθανότητα να ασκούν bullying στο παιδί μας κατάσταση για την οποία εννοείται πως δεν αφήνουμε τα παιδια να τα βρουν μόνα τους αλλά χρειάζεται να επέμβουν οι ενήλικες .