Κάθε φορά που σαν παιδάκι με πήγαιναν στο τσίρκο θυμάμαι πως με μάγευαν οι ακροβάτες - πάντα. Τους κοιτούσα με κομμένη την ανάσα να σκαρφαλώνουν στις ανεμόσκαλες τους τόσο ψηλά που στο τέλος, δεν ξεχώριζα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους παρά μόνο τα περίτεχνα κα αστραφτερά τους κοστούμια. Τη δε στιγμή που ξεκινούσαν τα τύμπανα να χτυπούν, η καρδούλα μου έχανε το ρυθμό της κοιτώντας αποσβολωμένη τους ακροβάτες, άλλοτε να ισορροπούν στο τεντωμένο σχοινί και άλλοτε να κάνουν κούνια με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω.
«Δεν πάω πουθενά», «θα κάνω ό,τι θέλω», «δεν θα μου πεις εσύ»... Ποια είναι η σωστή αντίδραση των γονιών σ' αυτή τη συνηθισμένη συμπεριφορά παιδιών κάθε ηλικίας;